Met nog 6 weken voor de boeg komen de laatste loodjes in zicht. In tegenstelling tot het spreekwoord wegen deze loodjes niet zwaar. Ik zit prima op schema en alles is goed te overzien. Ik ben een groot fan van een goede voorbereiding, het vergt wat discipline, een gezonde dosis motivatie en soms afwijkende doorzettingskracht maar daar krijg je een hoop plezier voor terug als je eenmaal aan de uitvoering gaat beginnen. Tijdens mijn presentaties of lezingen deel ik graag mijn ervaringen en overtuiging dat succes in mijn beleving voor 80% uit voorbereiding bestaat en ‘slechts’ 20% uit de executie. Door deze aanpak te hanteren creëer ik rust, voldoende tijd voor inzicht, en herhaling en lering om vol overtuiging een goed resultaat neer te zetten. Het vertrouwen in mijn eigen aanpak, inzet en kunde is wellicht de meest belangrijke steunpilaar om mijn doel te bereiken.
De laatste weken zitten nog vol met lange afstandstrainingen, het visualiseren van de route en het sorteren van de juiste kleding en materialen. Daarnaast blijf ik de nodige technieken weer herhalen en oefenen die normaal gesproken niet vanzelfsprekend zijn in een geciviliseerde maatschappij maar in een ijzig verlaten gebied met gletsjers en onherbergzame gebieden een tweede natuur moeten zijn. Denk aan de prusik-techniek, gletsjerspleet reddingstechnieken, val- en remtechniek, jumar handelingen, etc. Deze keer ook specifieke aandacht voor de extreme kou en gure weersomstandigheden. Het kan extreem koud zijn op op beide uiteinden van de as waar onze planeet om draait. Zowel de noordpool als zuidpool krijgen het minste zonlicht op onze planeet (en een deel van het jaar helemaal niet – niet zo gek dat het zo koud is). De zuidpool is zelfs nog een tikkeltje kouder omdat de dikke sneeuw- en ijsmassa op vaste grond ligt en de noordpool de iets warmere oceaan onder zich heeft liggen.
Ik heb een gedetailleerde kaart van ‘Reise Know-How’ (Antarktis) met prikkers aan de muur hangen. Als een grote witte verfvlek te midden van het blauwe water van de Zuidelijk Oceaan domineert dit enorme continent de hele poster. Het herinnert me elke dag weer aan het mooie avontuur dat er aan komt. Een cirkel markeert het Ellsworth gebergte, vernoemd naar Lincoln Ellsworth die er in 1935 overheen vloog en deze toppen op de kaart zette. Het noordelijke gedeelte staat bekend als het Sentinel gebergte en het zuidelijke stuk als het Heritage gebergte. Mount Vinson bevindt zich in het noordelijke stuk en wordt meestal via de Branscomb gletsjer aangelopen. Onze expeditie zal diezelfde route (Branscomb Shoulder Route) volgen die er in grote lijnen als volgt uitziet:
We worden – net als op de Denali in 2017 – met een klein vliegtuigje op de gletsjer gedropt. Hoogst waarschijnlijk een Twin Otter (De Havilland Canada DHC-6), speciaal ontworpen vliegtuigjes die het goed doen onder dit soort omstandigheden. Afhankelijk van het weer hebben we dan 7 tot 10 dagen de tijd om de top te bereiken en daarna weer veilig naar het BaseCamp af te dalen.
Deze expeditie wordt opgezet vanuit Union Glacier, het centrale startpunt waar in december en januari een tijdelijk kampement wordt neergezet voor liefhebbers van extreme sporten. Zo zal er , naast onze expeditie, ook een tocht naar de Zuidpool plaatsvinden en begint hier ook de Great World Race, de eerste van zeven marathons, waarbij elke marathon op één van de zeven continenten plaatsvindt. En dat alles in één week… Een gezellige groep avonturiers dus! Wij vliegen vanaf Union Glacier in drie kwartier naar het BaseCamp dat 120 kilometer verder ligt aan de andere kant van het Ellsworth gebergte. Een machtig mooie vlucht met geweldig uitzicht heb ik me laten vertellen.
Het is de Antarctic Logistics & Expeditions (ALE) die het alleenrecht heeft om de vluchten vanuit Chili en Union Glacier te beheren en te organiseren. Alles onder één paraplu zorgt ervoor dat alle regels goed in de gaten worden gehouden en er geen enkel papiertje of bewijs van menselijke aanwezigheid achterblijft als iedereen eind januari weer is vertrokken. Deze monopolie positie heeft ook direct invloed op de prijs van een retourtje inclusief twee weken bivakkeren in een natuurlijk gekoelde vrieskist. Niettemin weerhoudt het niemand, die écht zijn of haar zinnen heeft gezet op een buitengewone ervaring, om toch te gaan.
Ik train zo weer verder en verdiep me met plezier in dit inspirerende continent. Er is niet veel nodig om me los te weken van de drukke maatschappij, ik verheug me enorm op deze geweldige expeditie. Het brengt me terug naar de essentie wat er echt toe doet, waar ik blij van word en waarom ik de dingen doe die ik doe.
Tot de volgende blog!
Wilco
P.s. Vind je het leuk om me te volgen en te horen hoe alles verloopt? Sponsor dan een hoogtemeter voor het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Ik heb een afspraak met ze gemaakt dat ik voor elke hoogtemeter die ik op Antarctica maak een euro wil ophalen. Help jij mee? Kijk hier hoe dat kan.