Elk jaar probeer ik tijdens de winter wel even de bergen in te duiken. Niet om te klimmen maar om in fraaie lijnen de verse sneeuw aan te snijden. Voor mij komt dat het best tot z’n recht op een snowboard. Dit jaar gaan we met het vaste groepje vrienden naar Zell am See en Kaprun in Oostenrijk. Vier dagen de magie opzoeken. Ik heb er zin in!
Na twee volle dagen snowboarden gaan we vandaag naar de gletsjer van Kaprun. Maar ik ga niet met de jongens mee om te boarden. Ik heb op deze korte trip ook m’n bergspullen meegenomen. Ik wil graag in ieder geval een keer naar boven lopen als de rest van de groep de lift pakt. De jongens vinden ’t mooi om dat eens van dichtbij mee te maken. Ik zie het als een goeie training. Ik wil van 2000 naar 3000 meter lopen met m’n snowboard op m’n rug. Met m’n snowboardschoenen, eten, water, extra kleding, donsjas en walkie-talkie in m’n rugzak schat ik rond de 12 kilo mee te zeulen. Ik verwacht er ongeveer 3 uur over te doen.
De rugzak is niet ideaal want die drukt niet op m’n heupen en trekt behoorlijk aan m’n schouders. Ik heb hier helaas geen andere rugzak bij me. Dat verschil in rugzak ervaar ik overigens pas de volgende dag als m’n nekspieren verstijfd aan het botvlies van m’n hoofd trekken. Een stevige hoofdpijn is de prijs voor de keuze om m’n snowboard mee te nemen op de verkeerde rugzak. Maar goed, ik heb er wel een geweldige afdaling aan over gehouden! De voldoening van een afdaling die jezelf omhoog hebt geklommen is geweldig! Elke stap die je met pijn en moeite omhoog klimt krijg je exponentieel in geluk en voldoening terug op de afdaling. Volgende keer neem ik dan wel een andere rugzak mee…
Het lopen gaat overigens geweldig. Ik heb nergens pijn en nergens last van. Vanaf 2500 meter begint het harder te waaien richting windkracht 7-8. Ik trek op tijd m’n extra lagen aan. Ik heb geen wanten meegenomen en merk dat ik m’n best moet doen om m’n vingers warm te houden in m’n te dunne handschoenen. Het is goed om weer te ervaren dat de wind een verraderlijke spelbreker kan zijn. Ik wordt er weer aan herinnerd om altijd de juiste spullen mee te nemen en binnen handbereik te houden. Het lijdt geen enkele twijfel dat ik daar op de Mount Everest als eerste aan zal denken.
Animatie: Route op de gletsjer van Kaprun van 1850 naar 2850 meter.
Het is goed te ervaren dat het fysiek goed zit. En mentaal gaat het ook prima. Het gaat er nu om, om op m’n gezondheid te letten, goed aan m’n energie niveau’s te denken, goed te slapen, gevarieerd te eten, met regelmaat te drinken, de route goed te bestuderen, de risico’s te blijven afwegen en scherpe focus te houden. Elke stap weer.
Alles voelt goed en ik voel me klaar om over 2 maanden naar de Mount Everest te vertrekken!
Wil je mij mentaal steunen naar de top van de wereld maar bovenal ook Artsen zonder Grenzen helpen hun werk te doen? Doneer dan hier een paar euro. Voor elke euro die naar Artsen zonder Grenzen gaat help je mij mentaal een meter omhoog!
Tot de volgende blog!
Wilco
