Auteur: WilcoDekker

Eind vorig jaar werd ik benaderd door Kjelt Prent, een student op het ROC in Amsterdam met specialisatie camera operator, film- en videoproducent. Hij wilde me graag interviewen voor een afstudeerproject op school. Daar werk ik altijd graag aan mee. Kjelt kreeg hulp van twee medestudenten voor de bediening van een tweede camera en als hengelaar voor de microfoon die boven me hing. Op zaterdag 19 oktober 2024 stapte ik zijn huiskamer binnen, omgebouwd en ingericht als een geïmproviseerde studio.

Ik vind het onwijs mooi om mensen bezig te zien die enorm zijn begaan met hun studie, werk of hobby. Hier zag ik drie specialisten aan het werk in hun eigen vakgebied. Ik hou van een goede voorbereiding en hier klopte alles,  de juiste apparatuur, gedegen kennis, een uitgewerkt script met een rode draad, lampen, lichtinval en positionering van de stoel. Aan alles was gedacht. Ik geef vaak aan dat succes voor mij bestaat uit 80% voorbereiding en 20% executie. Kjelt heeft er een mooi stukje werk van gemaakt en dat mooi afgewisseld met beeld- en filmmateriaal van Mount Everest. Ik wil bij deze Kjelt en het team nogmaals hartelijk danken voor deze mogelijkheid mijn verhaal te delen en wens ze een mooie en inspirerende toekomst in deze branche.

Kijk hier voor het hele interview (6 minuten) waarbij ik meer vertel over de beklimming van de Mount Everest en het plezier om weer een volgende expeditie te starten in december 2025, Mount Vinson op Antarctica!

Tot de volgende blog!
Wilco

In mijn voorbereiding op Antarctica heb ik de afgelopen dagen de tijd genomen om m’n eigen boek weer te lezen. Zes jaar na de beklimming, vijf jaar nadat het boek van de drukpers rolde. Er staan waardevolle tips in die ik graag meeneem naar Mount Vinson. Alhoewel deze berg op het zuidelijkste continent totaal anders is dan Mount Everest is het altijd goed te leren van de situaties die je eerder hebt meegemaakt. In twee dagen was ik er doorheen, alles is weer vers opgerakeld en ik zit er weer midden in. De komende 10 weken volgt de laatste fase van m’n trainingsschema: veel duurlopen met zware bepakking, kleding checks en visualisatie van de route. Tijdens het lezen van mijn boek viel me op dat ik, met de kennis van nu, een paar dingen anders zou doen.

Ik kreeg destijds van één van de lezers ook al de vraag of ik de beklimming van de Mount Everest een volgende keer op dezelfde manier zou voorbereiden. Met andere woorden had ik iets geleerd van mijn eigen beklimming? Ik ontdekte dat ik deze vraag niet heb beantwoord in mijn boek. Daarom hierbij een extra hoofdstuk dat ik via deze blog graag aan mijn boek wil toevoegen als leerelement.

Met de kennis van nu

Hoogtetent
Slapen in een hoogtetent zou ik een volgende keer weer doen als ik een 8.000’er zou beklimmen. Voor alle lagere bergen zou ik het achterwege laten. Zes weken op hoogtestage in een tent was voor mij een goede periode. Het helpt zeker in de mentale voorbereiding als onderdeel om de volledige focus te houden op een beklimming in de zone des doods. Ik ben van mening dat 8 tot 9 uur per dag in een tent verblijven te weinig is om echt goed en effectief resultaat neer te zetten. Omdat ik me aansloot bij een reguliere expeditie die het standaard acclimatisatieproces doorloopt is een hoogtetent in mijn beleving dan niet per sé noodzakelijk. Bij goed gebruik van een hoogtetent zou je wellicht 2 weken later in kunnen vliegen en direct met de acclimatisatietocht naar Advanced BaseCamp kunnen starten. Maar dan mis je de start van de expeditie die ik een belangrijk onderdeel vindt van de hele beleving.

Voorbereiding
Ik startte 14 maanden van tevoren met het hele project. Dit was een goede keuze. Met name het opzetten van een website, oprichten van een Stichting, het verbinden met een goed doel en het zoeken naar sponsoren heeft me heel veel tijd gekost. Onderschat deze activiteiten niet. Sponsoring is veel moeilijker gebleken dan ik vooraf dacht. Het zoeken naar publiciteit voor het goede doel heeft me uiteindelijk ook veel opgeleverd maar dat wist ik van tevoren niet. Ik begon aan iets omdat ik erin geloofde en niet omdat ik voor eigen gewin wilde gaan.

Training
Ik startte 8 maanden van te voren met de fysieke training zonder uitgebreid trainingsprogramma. Na een maand liep ik vast en was uitgeblust. Ik riep de hulp in van een personal coach en maakte een 7 maanden programma waar ik me 99% van de tijd goed aan heb gehouden. Ik zou niet meer maar ook niet minder trainen een volgende keer. Een goed trainingsschema geeft rust en structuur. De balans was goed en net zo belangrijk bracht het focus, geloof en vertrouwen dat ik sterk genoeg was om het te gaan doen. Ik was sterker dan ik ooit geweest was. Belangrijk is een goede allround en langeduur conditie. Dat betekent, in dit geval, dat je meer dan 5 uur achter elkaar actief iets onderneemt (lopen, fietsen, wandelen, klimmen) en je lichaam in een modus brengt om je reserves aan te spreken. Dat zou ik een volgende keer nog meer doen om nog beter op de leegte en de tunnelvisie voorbereid te zijn. Daarnaast zijn een gedegen klim- en touwtechniek erg belangrijk. Dit start vanaf de klim op de North Col naar kamp 1 maar is met name belangrijk bij de klim van de 1st step en 3rd step. Zowel het beklimmen als afdalen van deze rotsen is op deze hoogte boven de 8500 meter een techniek die je met je ogen dicht moet kunnen doen.

Kleding
Ik had geen extra zoolverwarming in mijn schoenen. Dat was een bewuste keuze en bleek voor mij ook niet nodig. Dat kan echter voor iedereen verschillen. Ik ben redelijk warmbloedig. Wel heb ik gekozen om voor deze beklimming een full-down-suit te kopen en van te voren goed te testen zodat ik precies wist hoe alles werkte en waar alle zakken er ritsen zaten. Dit zou ik weer op die manier doen. Het neemt een hoop ruimte in beslag in je tas en het vliegtuig maar ik heb alles net binnen de maximale afmetingen en  het vereiste gewicht kunnen houden.

Voorgaande beklimmingen
Alle voorgaande beklimmingen van de afgelopen 4 jaar hebben me enorm veel inzicht gegeven in de keuze voor de juiste kleding en materialen. Van kleding tot schoeisel, handschoenen, sokken, shirts en dons tot karabiners, touw, drinkflessen, rug- en slaapzakken en het leven in een tent op een berg in de sneeuw. Alles heeft iets bijgedragen om me onbewust bekwaam te maken waardoor mijn vertrouwen groeide en ik steeds meer op mezelf kon gaan leunen zonder afhankelijk van anderen te zijn. Het zijn juist al die momenten op de andere bergen die meehelpen in de totale optelsom om iets buitengewoons te kunnen doen.

Eten en drinken
Ik heb er elke dag op toegezien om genoeg te blijven eten en drinken. Dat ging goed in Basecamp en Advanced Basecamp. Vanaf kamp 1 werd dat steeds moeilijker. Je hebt er gewoon geen zin in. Het is een gemiste kans om je eten voor één keer helemaal of deels over te slaan. Je moet altijd iets tot je nemen als het er is! Een volgende keer zou ik er nog meer op toezien om dat mantra erin te stampen. En let op dat er, bij extreem koude omstandigheden, geen heet water over je bidon wordt gemorst tijdens het bijvullen van je voorraad vocht, de kans bestaat dat de dop direct vast vriest bij het erop draaien.

Hallucinaties
Het tekort aan eten en drinken, samen met het tekort aan zuurstof en de bovenmenselijke inspanning hebben er voor gezorgd dat ik op een gegeven moment ben gaan hallucineren. Een volgende keer moet ik dat moment nog langer zien uit te stellen. Dat zit ‘m in meer drinken. Eten boven de 8500 meter is bijna niet te doen als je niet in een tent zit. Even stilstaan en je rugzak afdoen om iets te pakken komt niet eens in je op, domweg omdat je er geen energie voor hebt. Een volgende keer moet ik alles op pakafstand in de zakken van mijn jas hebben zitten of met speciale constructie aan de schouderstraps van mijn rugzak vastmaken. Ik herken gelukkig het moment dat ik ga hallucineren en weet daardoor dat ik op het randje van mijn kunnen kom. De lijn tussen leven en dood wordt steeds dunner. Het is een laatste waarschuwing om maatregelen te treffen en een veilig onderkomen te zoeken.

Zuurstofflessen
Een volgende keer zou ik proberen eerder te oefenen met een zuurstoffles. Ik zou Arnold Coster vragen om al in het hotel een fles mee te nemen met masker om op de hotelkamer te oefenen. Of al in Nederland ergens iets te bemachtigen om te oefenen hoe het werkt om een fles te verwisselen en waar je op moet letten. Ik geloof nog steeds dat mijn lekkende zuurstoffles is ontstaan door een bevroren waterdruppel in de rubberen afdichtring van de drukregelaar. En dat dit is gebeurd omdat we te snel uit kamp drie moesten vertrekken. Dat had te maken dat ik als laatste uit te tent kwam, omdat ik er als eerste in was gegaan, en iedereen die al een tijdje buiten stond te wachten het koud kreeg, waardoor ik weinig tijd overhad om me gereed te maken.

Hoesten
Ik had veel gelezen over het bekende ‘Khumba-kuchje’. De droge ijle licht droogt je keel en slokdarm langzaam uit waardoor een dikke beschermende slijmlaag voor een irritante hoest zorgt. Ik heb lang met mijn buff voor mijn mond gelopen om vochtige lucht binnen te houden en het proces uit te stellen. Dat lukte ten dele. Na 4 weken kreeg ik het ook te pakken met veel pijn en irritatie tot gevolg. Ik zou een volgende keer nog voorzichtiger zijn en zodra de kans zich voordoet veel stomen met een eucalyptusolie om de slijmvliezen te prikkelen. Daarnaast had ik 50 milliliter hoesdrank maar daar zou ik volgende keer een halve liter van meenemen.

Moeilijke passages
De Mount Everest is niet de moeilijkste berg ter wereld om te beklimmen maar wel de hoogste en daarmee verblijf je langer in zone des doods dan op elke andere berg. Toch kent ook Mout Everest een paar lastige stukken om je goed op voor te bereiden. Hier een paar voorbeelden:

1. De afstand van BC naar Interim Camp en naar ABC zijn erg lang. De hoogte is hier de grootste bedreiging. Het voelt als een eindeloze martelgang van wandelen zonder je eindpunt te halen. Het gaat tergend langzaam maar sneller kan niet.
2. De klim van de North Col is stevig en steil en is bij slecht weer een werkelijke uitdaging. Met name de ijsmassa’s die als klonten tegen de wand plakken lijken er elk moment vanaf te kunnen vallen.
3. De klim naar kamp 2 en 3 zijn kort maar steil en door de ijle lucht gaat alles langzaam. Kans op filevorming is aanwezig bij teveel personen.
4. Het vertrek in de nacht van de toppoging gaat veelal gehaast omdat je als team tegelijkertijd wil vertrekken maar je slechts één voor één de tent uit kant. Als eerste sta je langer buiten in de kou en als laatste heb je weinig tijd om alles goed te checken.
5. De nachtelijke tocht over de noordoost graad kent diepe afgronden waarbij je soms maar op de drie tanden aan de zijkant van je stijgijzer kan steunen.
6. De First Step is een korte klim en nog goed te doen.
7. De Second Step kenmerkt zich door 3 ladders waarbij de hoogste ladder het langst is maar net niet tot de bovenkant van de rots reikt. Daardoor moet je de laatste meters via touwen naar boven klimmen. IJzingwekkend op die hoogte maar er is geen tijd om alle risico’s af te wegen. Je moet erlangs.
8. De Third Step is eveneens een korte passage met wat klimwerk. Normaal niet moeilijk maar op ruim 8650 hoogte een uitdaging.
9. De traverse is met name lastig als je tegemoetkomende personen moet passeren en één van die personen zich even los moet koppelen van het vaste touw.
10. De terugtocht vanaf de top was het zwaarst – alles lijkt een eeuwigheid te duren, alsof er geen einde aan komt. Enorm slopend voor de motivatie.

Mentale kracht is het belangrijkste overlevingsmechanisme – geef je op of ga je door ondanks de pijn? Het punt is dat als je opgeeft je onherroepelijk de dood aan het uitdagen bent en zeer waarschijnlijk aan het kortste eind trekt.

Vriendschappen en ervaring
Er zijn een paar dingen die ze me nooit meer kunnen afnemen en dat zijn de onvergetelijke vriendschappen en levenslange ervaring om op terug te kunnen kijken en energie uit te halen. Er wordt me wel eens gevraagd: “was het het allemaal waard?”. Dat is het zeker, dubbel en dwars. Ik zou het zo weer doen, het is een stap in een andere dimensie, een kijkje in een andere wereld, een unieke ervaring die exponentieel meer brengt dan de angst die je er van tevoren voor hebt om het te ondernemen.

Tot snel,
Wilco

In oktober 2023 besloot ik mijn expeditie naar Antarctica on hold te zetten. Ik twijfelde over de toegevoegde waarde die deze beklimming mij zou brengen en we kregen de mantelzorg over mijn vader die naar een zorgtehuis moest vanwege de gevolgen van dementie. Er speelden dus andere belangrijkere zaken. Ik heb ondertussen geleerd dat ik zonder 100% focus niet aan een beklimming moet beginnen. Een tekort aan focus levert in op het plezier dat ik er wil beleven en knaagt aan de toegang tot mijn onbewuste bekwaamheid als het echt nodig is. De gevolgen daarvan kunnen in de bergen cruciaal zijn. Dat risico is het niet waard.

Mijn vader heeft een jasje uitgedaan en beweegt met lotgenoten door zijn nieuwe leven. Terend op oude herinneringen, daar waar de nieuwe herinneringen niet meer beklijven. Een grotere spiegel kan ik niet vinden om in te zien dat de herinneringen van later nu gemaakt moeten worden, die blijven als langste in ons brein bewaard. Daar kunnen we later met een glimlach en vol trots op terug kijken of gewoon met elkaar over in gesprek gaan als ons korte-termijn-geheugen op een gegeven moment de pijp aan Maarten geeft. Zover is het gelukkig nog niet.

Antarctica is blijven lonken, ondanks alle redenen waarom ik eerder niet wilde gaan. Het heb nagedacht waarom ik tegen alle logica in toch naar dat afgelegen continent wil afreizen. Het zijn de herinneringen die ik wil maken waarvan ik bij mijn vader zie hoe waardevol die zijn. Ik voel de rust weer om het avontuur op te zoeken. Ik voel het plezier om weer iets nieuws te starten waarvan het doel helder is maar de route nog onbekend. Ik wil me weer vol overgave in het diepe storten om er sterker uit te komen en de stap van de volle overtuiging bereiken waarbij niets me meer tegenhoudt om de top van Mount Vinson te bereiken. De passie is terug. Ik heb de bergen gemist en het expeditiegevoel om met een klein team iets unieks voor elkaar te krijgen.

Mijn passie wint het van de rationele benadering. Mijn onderbuikgevoel is sterker. Mijn rechter hersenhelft wint het van de linker. De emotie en het plezier zijn terug. Ik ga naar Antarctica in December 2025. De top van Mount Vinson als excuus om een geweldig avontuur te starten. Als vanouds zal ik geregeld een deel van mijn voorbereiding op deze site plaatsen!

Tot de volgende blog!
Wilco

Een lastige keuze
Ik had mijn zinnen op Antarctica gezet. Ik had m’n keuze gemaakt en had ook al contact gezocht met een drietal expedities met wie ik zo mee mocht. Winter ’23/’24 had ik met groen in m’n agenda omcirkeld en al vroegtijdig een maand onbetaald verlof aangevraagd. Ik startte in februari 2023 langzaam met de eerste voorbereidingen. Ik las me in over de achtergrond van Antarctica en de eerste poolreizen en begon rustig m’n trainingsschema weer op te pakken. Toch miste ik het enthousiasme dat ik bij al mijn vorige bergen en beklimmingen wel had. Ik miste de fonkeling in m’n ogen, ik miste het aanwakkerende vuur van binnen en miste het sneller kloppen van m’n hart. Ik kon er niet meteen achter komen wat er de oorzaak van was maar het zat me niet lekker. Ik heb uiteindelijk m’n intuïtie gevolgd en de keuze gemaakt om mijn beklimming van Mount Vinson op Antarctica uit te stellen. Dat geeft rust. Wellicht over een paar jaar maar ik kan het nu niet goed naar mezelf verantwoorden.

Een beklimming of commercieel gewin?
Ik klim ontzettend graag en ben met enorm veel plezier in de bergen. Het liefst zo afgelegen mogelijk. Maar ik worstel met de prijs vanaf 50.000 euro – 30% duurder dan Mount Everest – die er nodig is voor een verblijf van 12 dagen op Antarctica. Goedkoper heb ik ze niet kunnen vinden. Ter vergelijking: Mount Everest was een 60-daagse expeditie met effectief 36 dagen op de berg. Dat vertaalt zich in 30% goedkoper dan Mount Vinson en 300% meer waar voor je geld. Mount Vinson is met een hoogte van 4892 hoogte iets hoger dan de Mount Blanc en nog steeds een mooie uitdaging, maar voor de hoogte kan je ook andere bergen beklimmen. Daarnaast worden alle expedities naar Antarctica volledig verzorgd en met veel extra’s aangeboden (teveel in mijn beleving en meer dan nodig is). Ik worstel met de vraag of de ervaring die ik er op zal doen deze enorme prijs waard is en waarom ik zo nodig naar deze plek wil. Een vliegticket met ALE (Antarctic Logistics & Expeditions) van het puntje van Zuid-Amerika naar Antarctica gaat al richting de 35.000 dollar… Het plezier van het klimmen en het avontuur wordt daarmee teniet gedaan. De vrijheid die ik wil ervaren is er niet meer en het voelt niet als een eerlijke deal met een goede balans.

Nieuwe inzichten
De keuze om nu niet naar Antarctica te gaan valt me zwaar maar geeft rust. Het maken van deze keuze is overigens een mooie ervaring om te zien waar ik wel en niet blij van word. Ik wil heel graag de ‘Seven Summits’ beklimmen maar schijnbaar niet tegen elke prijs en alle voorwaarden. Toch zou ik er enorm graag naar toe willen om te ervaren hoe het voelt om op dit onherbergzame continent te verblijven. Wie weet ooit onder andere omstandigheden…

Voor nu zet ik het Antarctica project on hold en blijf volop genieten van de bergen die makkelijker toegankelijker zijn en probeer ondertussen wat ervaring op te doen met het kiten op grote sneeuwvlaktes. Wordt vervolgd.

Tot de volgende blog!
Wilco

De mens heeft altijd een drang gehad om zijn leefgebied in kaart te brengen. In de 19^de eeuw krijgt deze behoefte een steeds groter wetenschappelijk karakter. Charles Darwin start in 1831 met zijn wereldreis op de Beagle in een poging om alle flora en fauna te inventariseren en in 1872 vertrekt de Challenger met hetzelfde doel, deze keer georganiseerd door de Royal Society in Engeland. Toch blijft het zuidelijkste en koudste continent nog steeds een geheimzinnige plek: Antarctica laat zich niet makkelijk vangen. Nog nooit is iemand het binnenland ingetrokken en daarmee heeft de zuidpool nog steeds een mysterieuze aantrekkingskracht om verder  en nader te onderzoeken. Pas in 1897 onderneemt Adrien de Gerlache met de Belgica een eerste serieuze poging om Antarctica van dichtbij te verkennen. Tijdens deze ontdekkingsreis komt de Belgica vast te zitten in het drijfijs dat zich als een net om de boot sluit. De bemanning moet ongepland overwinteren. Niet veel mensen weten dat Roald Amundsen op die tocht al als stuurman meereisde. Veertien jaar later zal hij de eerste man worden die de zuidpool bereikt.

Het is pas in 1901 dat de Discovery onder leiding van Robert Falcon Scott een eerste serieuze poging onderneemt om Antarctica serieus in kaart te brengen. Ernest Shackleton gaat ook mee. Tijdens deze ongelukkige expeditie wordt er naast wetenschappelijk onderzoek ook een tocht richting de zuidpool opgestart. Het schort echter aan voldoende ervaring en kennis. Er wordt te weinig en te eenzijdig eten meegenomen. Shackleton krijgt als eerste scheurbuik en moet terug. Er ontstaat ruzie tussen Scott en Shackleton, met name door hun kijk op het leven: Scott, de gedisciplineerde marineman van goede komaf en serieuze insteek en Shackleton de avonturier die het grote fortuin najaagt en minder serieus overkomt.

In 1907 vaart Shackleton met de Nimrod opnieuw naar Antarctica en gaat voor anker bij McMurdo Sound. Het is een goed geplande expeditie en Shackleton passeert het Transantarctische gebergte en de gletsjers naar de poolvlaktes. Shackleton’s sterke kant is weten wanneer je moet stoppen. Dat doet hij dan ook net op tijd. De zuidpool ligt nog op een schamele afstand van zeven dagen reizen maar er is niet genoeg eten om door te gaan. Ze moeten ook nog levend zien terug te komen. Shackleton keert om.

In 1911 waagt Scott met Terra Nova een nieuwe poging. De race om de zuidpool is ondertussen een feit. Scott neemt deze keer geen honden mee maar paarden voor het transport over land. Tegelijkertijd heeft de Noor Roald Amundsen het plan opgevat om ook als eerste de zuidpool te bereiken. Zijn initiële plan om als eerste de Noordpool te bereiken is door de Amerikaan Robert Edwin Peary in 1909 weggekaapt. Amundsen, een medicijnstudent, goed skieër en hondenliefhebber met goede fysiek zet zijn zinnen nu op de zuidpool. Amundsen beschikt over een betere strategie door de voedseldepots dichter bij elkaar te zetten en de honden tevens als voedsel in te zetten. Hij bereikt 35 dagen voor Scott op 14 december 1911 de zuidpool. Het hele team van Scott, inclusief Scott sterven op de terugweg door tekort aan voedsel in de ijzige kou.

Shackleton lijkt afgetroefd maar verzint een nieuw excuus om op reis te gaan. Hij wil Antarctica in zijn geheel oversteken. In 1915 gaat hij op weg met de Endurance. Hij zet echter nooit een stap op Antarctica omdat de boot negen maanden lang vast komt te zitten in het poolijs. Het kruiende ijs perst de houten boot als lucifershoutjes samen. Net voordat de boot 3 kilometer diep naar de bodem zinkt worden er drie grote reddingssloepen in veiligheid gebracht. Vernoemd naar de investeerders van deze expeditie James Caird, Dudley Docker en Stancomb Wills trekt de bemanning deze drie sloepen wekenlang over de besneeuwde vlaktes richting het drijfijs. Daar roeien ze tenslotte 500 kilometer verder naar Olifantseiland, een afgelegen oord en verstoken van enige communicatie. Het einde lijkt nabij.

Shackleton’s leiderschap toont zich door de James Caird sloep te voorzien van masten en zeilen, gemaakt van het meegezeulde linnen van de Endurance. Met een handvol bemanningsleden verlaat Shackleton Olifantseiland. Frank Worsley gaat mee als navigator om 1300 kilometer richting Zuid-Georgia te zeilen. De rest van de bemanning blijft achter en schuilt onder de twee achtergebleven sloepen en eet maandenlang niets anders dan zeeolifanten gebakken in hun eigen vet: blubberstoof. Na weken roeien ziet Shackleton Zuid-Georgia. In een kleine vissershaven regelt hij een walvisboot en onderneemt drie pogingen om zijn bemanning van Olifantseiland te halen. Zonder succes. Shackleton vaart naar Chili en onderhandelt een sleepboot waarmee hij uiteindelijk na drie maanden alle bemanningsleden redt.

Shackleton wordt een beroemde held. Toch drukt de mislukte oversteek op zijn ego. Achter in de veertig wil Shackleton nog een keer naar Antarctica. Hij bedenkt een nieuwe uitdaging: met de boot een rondje om Antarctica heen. Het is nog nooit gedaan. In 1921 vertrekt het schip de Quest naar Zuid-Georgia. Shackleton zal niet ver komen want een hartstilstand zorgt ervoor dat hij een laatste rustplaats krijgt op dit eiland vlakbij Antarctica.

Met deze kennis en wetenschap zijn dit de echte avonturiers. Wat een passie, doorzettingsvermogen, leiderschap en gedrevenheid hadden deze mannen. Ik hoop een klein beetje van deze magie zelf te mogen meemaken en nog beter te begrijpen waartoe de mens in staat is. De zuidpool is al eens bereikt en Mount Vinson is al eerder beklommen maar het weerhoud me er niet van om dit niet alleen in boeken te lezen of in films terug te zien. Ik wil zelf ervaren hoe het is, hoe het voelt en wat er voor nodig is om dit afgelegen continent te bereiken, te zien, te voelen en een beetje te begrijpen. Het zal me ongetwijfeld met de neus op de feiten drukken dat ons klimaat een grote impact zal hebben op dit unieke stukje van de wereld.

Tot de volgende blog!
Wilco

P.s. In maart 2022 is door een wetenschappelijk onderzoeksteam de Endurance in goede staat teruggevonden op 3 kilometer diepte van de Weddelzee.

De reis richting de zuidpool en dit koude continent brengt altijd weer een reeks mooie en nieuwe ontdekkingen met zich mee. Ik heb ondertussen geleerd dat de reis al begint zodra de knoop is doorgehakt om op pad te gaan. De  voorbereidingen zijn begonnen. Met een jaar op de kalender heb ik deze maand de tijd om me goed in de materie te verdiepen en alles te weten te komen over het gebied, te grasduinen in de historie, het continent te ontrafelen en geschiedenis te achterhalen. Het is allemaal onderdeel van het avontuur en geeft me de juiste informatie om me in te leven in deze hachelijke expeditie naar dit bevroren continent.  Ik heb er nooit echt bij stilgestaan waar de naam Antarctica vandaan kwam.  Ik duik in de wereld van de etymologie, ofwel de herkomst van woorden en hoe deze zijn ontstaan.

Het woord Antarctica is op te delen in twee stukken Ant-Arctica. Het valt terug te herleiden naar de Griekse woorden Anti (tegenovergesteld) en Arktikos (dichtbij de beer) dat weer is afgeleid van Arkos (beer).

De keuze van de woorden zijn terug te voeren naar het verre verleden toen men nog navigeerde op de sterren.  Zoals we weten geeft de Poolster de richting van het noorden aan. In tegenstelling wat menigeen denkt is de Poolster niet een heel heldere ster en daarmee niet eenvoudig vindbaar aan de sterrenhemel. De Poolster kan echter wel gemakkelijk worden gevonden door het lokaliseren van de Grote Beer waarvan de staart en het lijf het bekende Steelpannetje vormen. Vond men vroeger aan de hemel de Grote Beer dan betekende dat, dat de richting naar het Noorden was gevonden. Wilde men naar het noordpoolgebied dan moest men richting het gebied dichtbij het sterrenbeeld van de grote beer. Naar Arktikos, het huidige Arctica.

Aristoteles (382-320 v. Chr.) ging er vanuit dat de aarde symmetrisch moest zijn. Als er in het noorden een koude zone bestond (Arctic) dan zou dat in het tegenovergestelde zuiden (Ant-Arctic) ook zo moeten zijn. Vanaf dat moment is de term ‘Antarctic’ in de geschriften terug te vinden voor het zuidelijk poolgebied. Zonder echter hard bewijsmateriaal te hebben dat deze bestond.

Lange tijd tastte men in het duister over de contouren van dit zuidelijk poolgebied. De ontdekkingsreizen in de 15de en 16de eeuw hebben een grote bijdrage geleverd aan het in kaart brengen van de aardkorsten op onze planeet. De eerste gedrukte atlas verscheen in kleine oplage rond 1570 samengesteld door Abraham Ortelius onder de noemer ‘Theatrum Orbis Terrarum'(het wereldtoneel). Hier werd de zuidpool weergegeven onder de naam ‘Terra Australis Nondum Cognita’ (het onbekende zuidland).

Vanaf dat moment is ook de naam ‘Terra Australis Incognita’ regelmatig terug te vinden voor dit nog onbekende stuk grond. In de 17de eeuw ontdekte de VOC het huidige Australië (toen nog Nieuw-Holland genoemd). Niet veel later ontdekte Abel Tasman Nieuw-Zeeland en was in de veronderstelling dat dit bij Terra Australis hoorde. In de 18de eeuw ontdekte James Cook echter dat Nieuw-Zeeland een losliggend eiland was en doorbrak de mythe dat het bij Terra Australis hoorde. Nieuw-Holland werd Australië gedoopt en Terra Australis Incognita verbasterde bij gebrek aan beter tot Terra Incognita.

In de 19de eeuw begon men de oceanen en werelddelen beter in kaart te brengen. Onder andere met de wereldreis van Charles Darwin in 1831 met de Beagle. Het was  uiteindelijk de Schotse kartograaf George Bartholomew die in 1890 Antarctica officieel adopteerde en opnam in de geografieboeken als naam voor het meest zuidelijke en zevende continent.

Nu de contouren bekend waren was er nog veel onduidelijk over het binnenland. Het waren met name de Britten die rond 1900 de eerste wetenschappelijke expedities optuigden om Antarctica te onderzoeken. Daarmee begon ook de race om de zuidpool tussen Amundsen, Scott en Shackleton. Daarover een volgende keer meer.

p.s. Dat er op de noordpool overigens ijsberen lopen en op de zuidpool niet heeft een hele andere reden en heeft niets met de naam te maken.

 

‘Theatrum Orbis Terrarum’ van Abraham Ortelius (1527-1598)

Wat een avontuur! Ik wilde na de beklimming van de Mount Everest al langer naar Antarctica maar de gelegenheid deed zich maar steeds niet voor. Met name door Corona waardoor de wereld even tot stilstand kwam en reizen tot een minimum werd beperkt. Het idee bleef op de achtergrond sudderen tot ik eind vorig jaar werd ik benaderd om met een compleet Nederlands team mee te gaan naar Antarctica. Althans dat was het plan maar het was voor mij te vroeg. Ik had meer tijd nodig. Om fysiek sterker te worden, om mentaal deze extreem koude beklimming aan te kunnen gaan, om mezelf in te lezen en voorbereiden maar ook om financieel alles op orde te krijgen.

Het zette me wel aan het denken en door de keuze nu te maken geef ik mezelf een jaar om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Ik verdiep me momenteel in de pioniers die rond 1900 richting Antarctica trokken om het binnenland te verkennen. De race tussen Amundsen en Scott om de zuidpool. Maar ook Shackleton die het avontuur niet schuwde en diverse pogingen heeft ondernomen. Boeiend en fascinerend wat die avonturiers ruim een eeuw geleden allemaal hebben getrotseerd. Daarover in een ander blog meer. Met een jaar voorbereidingstijd is het avontuur nu al begonnen. Dat is het mooie van een lange aanloop: je hebt er heel lang plezier van.

Ik heb het plan van aanpak in m’n hoofd en heb genoeg ervaring opgedaan tijdens mijn vorige expedities in de bergen. Ik neem jullie graag mee op deze reis en alle voorbereiding die erbij komt kijken. De kop is eraf. Volg me regelmatig op social media of op deze site!

Inspirerende groet,
Wilco

 

 

Het ‘Everest’ seizoen is weer begonnen. Eind maart en begin april trekken klimmers van over de hele wereld naar de hoofdstad van Nepal, Kathmandu. Avonturiers van allerlei pluimage scharen zich bij een internationaal gezelschap dat zich klaar maakt voor een een bijna onmenselijke meting. Een meting met moeder natuur. Lukt het dit jaar om precies op tijd in het windstille gedeelte van de maand mei naar de top van de wereld te klimmen? Ik ga het met grote belangstelling volgen.

De meeste klimmers zijn ondertussen aangekomen in Kathmandu en zijn ingecheckt in hun hotel, klaar voor hun ontmoeting met de expeditieleider en de rest van het team. Een bijzonder moment want velen hebben hun reisgenoten en medeklimmers nog nooit gezien. Dit jaar is de verwachting dat 300 buitenlandse klimmers de barre tocht gaan ondernemen. Dit jaar alleen via de Nepalese zuidkant. De noordelijke route via China blijft dit jaar dicht. In 2020 bleven zowel de zuid- als noordzijde gesloten in verband met COVID. Slechts één Chinees team mocht in dat jaar via de noordkant omhoog voor onderzoeksdoeleinden.

Onder de 300 klimmers bevinden zich drie Nederlanders die een poging gaan wagen om de Mount Everest te beklimmen. Het is internet ondernemer Jur Rademakers (40) die voornemens is om de ‘Seven Summits’ in één jaar te beklimmen. Nadat hij vorig jaar al 2 bergen had beklommen gooide COVID roet in het eten maar wellicht beklimt Jur later dit jaar nogmaals de Aconcagua (Zuid-Amerika) en Mount Vinson (Antarctica) voor de tweede keer om zijn droom waar te maken. Hij neemt fotograaf Hylke Knot mee die voor foto- en beeldmateriaal zal zorgen tot zover de omstandigheden dat toelaten.  Waar mogelijk zal Hylke ook een toppoging ondernemen. Als derde Nederlander gaat één van  de weinige Nederlandse Ski- en Berggidsen de Mount Everest op. Het is Roeland van Oss (42) die samen met zijn Finse vriendin Sanna Raistakka aan de 60-daagse expeditie begint.  Als ervaren koppel willen zij vanaf Basecamp zonder extra support naar de top klimmen. Dat betekent zonder extra sherpa’s en zonder extra zuurstof. Zij trekken er ongetwijfeld meer tijd voor uit en zullen een ander acclimatisatieschema volgen om hun lichaam zo goed mogelijk voor te bereiden op hun klim naar de top.

Ik wens ze alle zuurstof die die er in de lucht zit om zo lang mogelijk helder te blijven denken. Geniet van de reis, van het avontuur, van alles om je heen en kom heelhuids terug! Succes!

Meer weten?
Wil je weten wat er allemaal op je afkomt en wat met je gebeurt op de Mount Everest? Lees er meer over in het boek dat zowel de voorbereiding beschrijft als de dagelijkse ervaringen op de berg in woord en beeld vertaalt. Een onwerkelijke wereld die maar weinigen betreden. Een tocht langs alle kampen, de onrust op de top, de sneeuwstorm op de North Col, een lekkende zuurstoffles, de file op de zuidroute, hallucinaties in de kou en dode lichamen langs de route. Waarom begin je hieraan? Ik snap als geen ander waarom iemand hieraan begint en ik neem je graag mee op mijn reis naar de top van de wereld. Benieuwd? Bestel ‘m snel en ondervind in welke wereld Jur, Hylke en Roeland zich de komende 7 weken bevinden.

Tot de volgende blog!
Wilco

Toevoeging: Update juni 2021
Roeland en zijn vriendin Sanne hebben vroegtijdig de toppoging gestaakt vanwege lichamelijke gesteldheid. Jur en Hylke bereikten op 1 juni 2021 de top via de zuidzijde. Zij zijn, bij mijn weten, de eenendertigste en tweeëndertigste Nederlander die ooit op de top van de wereld stonden.

Op 8 december 2020 hebben zowel China als Nepal gezamenlijk een meting uitgevoerd om de hoogte van de Mount Everest te berekenen. De top van de hoogste berg ter wereld ligt precies op de grens van beide landen en is nu officieel 8848,86 meter hoog. In het  verleden hielden zowel China als Nepal er een andere hoogte op na. Nepal hanteerde de hoogte die officieel in 1954 door India was vastgesteld op 8848 meter. China hield vol dat hun meting in 2005 toch echt 8844, 43 meter liet zien. Weliswaar zonder extra sneeuw en ijs meegerekend.

Oorsprong van de meting
Op zijn 16-de vertrok George Everest in 1806 naar India om de Oost-Indische Compagnie te versterken. Hij sloot zich aan bij het ‘Great Trigonometric Survey’ team dat in die periode begon aan een monsterklus om de meridiaanboog tussen India en Nepal in kaart te brengen. Op deze route van 2400 kilometer bevonden zich de hoogste bergen ter wereld, beter bekend als de Himalaya. Dit levenswerk zou ruim een halve eeuw gaan duren. In 1856 werd PEAK XV opgemeten en in de boeken geschreven met 8838 meter. Er is daarna geen hogere berg meer ontdekt. De driehoeksmeting die toen werd verricht is lang niet zo nauwkeurig als de huidige GPS metingen maar men zat er niet ver naast.

Gezamenlijk akkoord
In april 2010 besloten China en Nepal om de officiële hoogte op 8848 meter vast te stellen, inclusief een 4 meter dikke ijslaag. Een permanente ijskap mag als onderdeel van de berg worden gezien. Toch is er altijd de wens geweest om een nieuwe meting uit te voeren met de laatste technieken. Na de aardbeving op 25 april 2015 is deze wens versterkt omdat werd aangenomen dat dit invloed op de hoogte zou hebben. Geen gekke gedachte als je weet dat de ‘Hillary-step’ door de beving ook van vorm is veranderd. De Hillary-step kenmerkt de laatste steile beklimming vanuit de zuidkant naar de top en vormde voor de beving een verraderlijke hindernis. Na de beving zijn de steps een stuk eenvoudiger geworden om te beklimmen – alhoewel niets op die hoogte nog eenvoudig is.

Historie
Strikt gezien is de meting is een tijdsopname van een continue veranderende positie van de tektonische platen die de aardkorst vormen. Miljoenen jaren geleden is de Indiase plaat tegen de Eurazische plaat gebotst. Door de enorme kracht van de botsing is de frontlinie van de platen omhoog gestuwd. Zie hier de geboorte van de Himalaya. Nog steeds zijn de platen in beweging en verschuiven millimeters tot centimeters per jaar. Over 10 jaar zal de hoogte van de Mount Everest dus ongetwijfeld weer veranderd zijn. Al zal het verschil in hoogte niets af doen aan de prestatie om de top tegen die tijd ook te bedwingen.

Wiskundig gemiddelde
De grootste onduidelijkheid ligt echter niet zozeer bij het bepalen van de top ten opzichte van het meetobject met alle GPS apparatuur maar ligt bij het bepalen van het ‘nul-niveau’ dat als basis dient om de hoogte te bepalen. De aarde is niet overal even rond (de straal van de aarde is langer vanuit het centrum naar de evenaar dan vanuit het centrum naar de polen) waardoor de zwaartekracht iets kan verschillen per locatie op aarde. Tevens heeft de positie van de maan ten op zichtte van de aarde ook invloed op de hoogte van het water. Met wiskundige berekeningen kan een gemiddelde waarde van het zeeniveau worden berekend. En zie hier hoe de hoogte van de Mount Everest tot stand komt.

Als een ander referentiepunt wordt gekozen moet de Mount Everest het afleggen als hoogste berg ter wereld. De twee bekendste toppers:
– Chimborazo (6268 meter) in Ecuador, wint aan afstand gemeten vanaf het middelpunt van de aarde: 6384 km ten opzichte van de Mount Everest die vanaf dit punt 6382 km meet. Zoals eerder aangegeven heeft dit te maken met de ovale vorm van de aarde.
– Mauna Kea (4207 meter) op Hawaii, wint aan hoogte gemeten vanaf de voet van de berg (5996 meter onder water) en telt dan op tot 10.203 meter hoogte.

Langer genieten
De verschuiving van 86 centimeter ten opzichte van de vorige meting in 1954 of de meting van de Chinezen in 2005 zonder ijskap en voor de aardbeving is dus geen groot raadsel en zeker geen verrassing. Er zijn vele variabelen waar iedereen het over eens moet zijn. Het is niet meer dan logisch dat de hoogste berg ter wereld altijd onder een vergrootglas zal blijven liggen. Het is een geruststellende gedachte dat er overeenstemming is over de hoogte van deze magische berg door de landen waarmee de berg zijn flanken deelt. De prestatie om de top te bereiken wordt er niet minder om en de doorgewinterde bergbeklimmer kan zich nu verheugen om tijdens de beklimming 86 centimeter langer te mogen genieten van de Qomolangma, de moedergodin van alle bergen.

Audio fragment op 1-Vandaag

Tot de volgende blog!
Wilco

Begin april 2020 verscheen mijn boek vers van de pers. Alsof er een kind werd geboren dat negen maanden lang in ontwikkeling was geweest en voor het eerst het levenslicht zag. Het hele verhaal in geuren en kleuren uiteengezet en afgezet tegen de witte bergtoppen van de Himalaya: De beklimming van de Mount Everest. Een beklimming die voor velen tot de verbeelding spreekt. In deze versie, van de vele Mount Everest boeken die er zijn, maak je de beklimming bijna persoonlijk mee naar de top van de wereld.

Honderden mooie en ontroerende reacties heb ik in ontvangst mogen nemen. Van vele bekende maar ook van onbekende personen. Via Whatsapp, Instagram, Facebook en Linked kwamen ze binnen en kreeg ik zelfs foto’s opgestuurd vanuit vele verschillende landen. Een mooi contrast met de kou op de Everest. De zomermaanden lijken zich er bij uitstek goed voor te lenen om er eens rustig voor te gaan zitten en een boek open te slaan.

Het is altijd spannend hoe een boek wordt ontvangen en of het verhaal aanslaat. Vijf maanden na het verschijnen van de eerste druk verschijnt nu de tweede druk. Er is veel vraag naar de authentieke manier waarop de beklimming is beschreven. Er verscheen een mooi diepte-interview in het julinummer van de National Geographic. Ik kreeg zelfs bericht dat mijn boek ook in diverse bibliotheken in Nederland en Vlaanderen in het boekenarsenaal is opgenomen. Wat mooi dat nu nog meer mensen van het avontuur kunnen genieten!

Begin september 2020 ligt de tweede druk in de winkels. Deze versie is bijna identiek aan zijn voorganger en verschilt eigenlijk alleen op de achterzijde van het boek waar we drie quotes aan hebben toegevoegd die over mijn beklimming in de media zijn verschenen:

“Een nieuwe kijk op de wereld”- National Geographic
“Een flirt met de dood”- NRC
“Een beschrijving van de tocht op eerlijke en boeiende wijze”- Hoogtelijn

Hiermee beschrijven deze bekende media de kern van mijn boek. Precies zoals ik het heb willen neerzetten. Ik heb zo eerlijk mogelijk proberen mee te geven wat het inhoudt om de Mount Everest te beklimmen. Wat er voor nodig is om zover te komen maar ook over het circus dat zich hoog in de bergen afspeelt. De zone des doods laat zien dat we daar op het randje van ons kunnen verblijven. We horen daar als mens niet thuis. Het is een flirt met de dood. Uiteindelijk heeft deze beklimming me heel dicht bij mijn echte ik gebracht en heeft het veel dingen in perspectief gezet. Niet alleen het unieke uitzicht op de wereld heb ik mee terug genomen maar de ervaring en alles er omheen heeft me geestelijk een rijker mens gemaakt.

Heb je m’n boek nog niet gelezen? Kijk hier hoe je ‘m snel kan bestellen.

Veel leesplezier!

Tot de volgende blog!
Wilco