De Mount Everest (8.848 meter hoog)
De beklimming van de Mount Everest vereist een speciale voorbereiding. Het is niet een berg die je ‘even snel’ tussendoor doet. Er komt enorm veel bij kijken, zowel aan de voorwaarden om te mogen deelnemen aan een Everest-expeditie als ook de talloze keuzes waar je mee te maken krijgt. Ik zal in mijn blogs nog meer aandacht besteden aan de details die deze beklimming met zich mee brengt. Voor dit moment wil ik het beperken tot wat achtergrond van de Mount Everest en de route die ik heb gekozen.
Heilige moeder van het Universum
De Mount Everest is de hoogste berg ter wereld, gelegen in de Himalaya op de grens van Tibet en Nepal. De berg is in 1865 vernoemd naar George Everest, de voormalig voorzitter van het instituut dat in 1856 de hoogte vaststelde van ‘Peak XV’ (Piek 15), zoals de Mount Everest toen werd genoemd. Omdat in die periode de grenzen met Tibet en Nepal voor buitenstaanders gesloten waren, was men er niet van op de hoogte dat de berg lokaal al ‘Chomolungma/Qomolangma’ werd genoemd: ‘heilige moeder van het universum’. De berg heeft zijn Engelse naam altijd behouden.
Beklimmingen
De berg kent voor klimmers een ongekende aantrekkingskracht en spreekt voor iedereen tot de verbeelding. De top van de berg is mogelijk al in 1924 door George Mallory en Andrew Irvine bereikt maar hier is nooit bewijs van geleverd. Beide klimmers keerden niet terug van die toppoging.
Op 29 mei 1953 bereikten de Nieuw-Zeelander Edmund Hillary en zijn Nepaleese sherpa Tenzing Norgay als eerste mensen de top van het dak van de wereld, met behulp van extra zuurstof. Het duurde tot 1978 voordat Reinhold Messner en Peter Habeler op 8 mei zonder zuurstof de top bereikten. Dit werd tot die tijd voor onmogelijk gehouden.
Tot op vandaag zijn er 8.306 beklimmingen geweest van Mount Everest, via allerlei verschillende routes, door 4.833 personen (sommige personen hebben de top meerdere keren gehaald). 288 Personen vonden de dood tijdens de beklimming. Bron: Alan Arnette.
Noordcol of Zuidcol?
De Mount Everest is te beklimmen via de Noordcol of via de Zuidcol. Beide routes hebben voor- en nadelen, daar zal ik later in een blog meer over vertellen. De Zuidcol, via de Nepalese kant (via de Khumbu Icefall), is de meest gangbare route, hoewel de Noordcol aan populariteit wint. Zelf heb ik gekozen voor de beklimming via de Noordcolzijde, via de Tibetaanse kant. Voor mij voelt de Noordcolzijde als een logisch vervolg van een fietstocht die ik in 2007 heb gemaakt, waarbij we met een groep vrienden via de Friendship Highway van Lhasa naar Kathmandu zijn gefietst. Op tweederde van de route hebben we destijds de afslag richting Rongbuk genomen en een kort bezoek aan het Mount Everest (Qomolangma) BaseCamp gebracht. Waar we toen weer omdraaiden richting Kathmandu, start nu de beklimming van de Mount Everest.
2007 – Everest Basecamp 5200 meter / Wilco Dekker met de Mount Everest op de achtergrond.
In de komende periode schrijf ik meer over de beklimming. Ik houd je op de hoogte via mijn blogs en social media. Volg me op Facebook of Instagram. Ik spreek je daar weer!