BLOG’s

Blog 21 – Bedankt! De volgende stap

Met het halen van de top van de wereld lijkt er een een einde te komen aan deze site en deze blogs maar niets is minder waar. We gaan door maar daarover straks meer.

Allereerst wil ik iedereen bedanken die, op welke manier dan ook, heeft bijgedragen om deze expeditie mogelijk te maken en tevens iedereen die heeft meegeholpen het bedrag van 9.000 euro bij elkaar te brengen voor Artsen zonder Grenzen. We hebben daarmee ruimschoots het doel van 8.848 euro gehaald! Iets om trots op te zijn voor ons allemaal. Ook hier was het doel bijna onmogelijk hoog maar met elke euro en elke donatie zijn we er gekomen. Samen naar de top. Ook namens Artsen zonder Grenzen enorm veel dank!

Speciale dank aan de Partners van Stichting Grenzen aan de Top. Stuk voor stuk bedrijven die me hun vertrouwen hebben geschonken en me het duwtje in de rug hebben gegeven om de top van de wereld te halen. Ik  heb met trots hun namen op de vlag met me meegenomen naar de top van de wereld. Met dank aan:
– Perspectum
– De Unie
– Implicit
– Pomona
– Naarden All Stars
– RAB
– Kathmandu
– ChannelConnect
– Onesize/Kaaps/MassiveMusic
– Mountain Network

Tevens wil ik de vele privé sponsoren bedanken die me deze reis hebben gegund en wilden bijdragen in het avontuur. Ik drink graag met iedereen binnenkort een drankje om persoonlijk de verhalen, de ontberingen en de mooie mooie momenten te delen. Een speciale uitnodiging volgt bij de première van de presentatie!

Wat is de volgende stap?
Ik heb op dit moment nog geen concreet doel maar er wordt aan een hoop ideeën gewerkt. Uiteraard volgt er een spetterende en inspirerende presentatie waarin ik een kijkje achter de schermen geef van deze beklimming en uitleg wat het me heeft gebracht. Een expeditie op deze hoogte brengt veel nieuwe inzichten die we in het Westen dreigen te verliezen. Vanaf September/Oktober beschikbaar en te boeken. Hou deze site en blogs in de gaten voor de details, prijzen en specifieke inhoud.

Daarnaast blijf ik schrijven voor een paar websites waar ik mijn ervaringen wil delen met anderen. Hier wil ik rustig de tijd voor nemen maar ik kom daar in het vierde kwartaal dit jaar op terug.

Voor de rest blijft deze site bestaan, al is het alleen al als naslagwerk voor toekomstige Mount Everest beklimmers die er hun voordeel mee willen doen. Heb je vragen? Bel me gerust!

Tot snel!

Met supergroeten,
Wilco

Blog 20 – De top van de wereld!

Het is 23 mei 2019, 05:40, 8.848 meter. Ik ben er, op het hoogste punt van de wereld. Moe, maar nog niet uitgeput. Mijn energieniveau is laag door het tekort aan zuurstof, ondanks de toevoer van extra zuurstof uit de fles die op m’n rug hangt. Met drie liter per minuut krijg ik net voldoende extra zuurstof toegevoerd om me warm te houden en me voort te bewegen.

Ik hoor mezelf zwaar ademen in het masker waarmee ik de zuurstof inhaleer. Af en toe hoest en rochel ik dwars door het masker heen. Mijn keel is gortdroog door de lucht en voelt als schuurpapier. Samen met het condens van mijn warme adem vormt zich een dikke ijspegel onder aan mijn zuurstofmasker.

Het zwaarste komt nog
Ik heb het ‘m geflikt. Het hoogste punt op de wereld maar ik ben er nog niet. Ik moet straks nog terug naar beneden. In mijn ogen huist een lichte bezorgdheid. Ik weet dat 70% van de ongevallen tijdens de afdaling gebeurt. Ik weet ook hoe zwaar de heenweg was en hoe gevaarlijk de terugweg wordt. Ik ben er nog niet. Ik moet straks volle focus houden bij elke stap.

Ik sta licht voorovergebogen en richt mezelf weer op om deze keer in volle bewustzijn om me heen te kijken, 360 graden om me heen. Er is niets hogers dan het punt waar ik nu sta. Mijn ogen zijn te koud om te tranen. De zon laat zich nu helemaal zien aan de horizon en de opwarming van de lucht aan de zuidkant van de berg zorgt voor thermiek die de lucht in beweging brengt en een behoorlijke wind genereert. Alles voelt opeens nog kouder aan.

Obstakels op de berg
In totaal sta ik 7 minuten op de top van de wereld. Overal om me heen zie ik de bolling van de aarde aan de horizon. Het is magistraal. Als ik over de top aan de zuidkant naar beneden kijk zie ik een enorme drukte. Het dringt dan nog niet tot me door dat ik dezelfde rij zie als op de foto die Nirmal Purja even later de wereld in stuurt en veel ophef veroorzaakt. Ik besef dat ik hier niet te lang moet blijven. Het wordt drukker en ik heb nog een lange weg terug te gaan. Ik heb nog voor 9 uur zuurstof in mijn flessen (op 3 liter/min) dat moet normaal gesproken ruim voldoende zijn om bij kamp 2 uit te komen (7600 meter). Op de terugweg kom ik veel mensen tegen die op hun weg omhoog zijn. Zij zijn ongetwijfeld veel later vertrokken dan ons team.

Afdalen langs de second step
Omdat je met z’n allen aan hetzelfde vaste touw vast zit, vormen deze mensen steeds een klein obstakel waar je langs moet. Soms lukt dat niet vanwege het smalle richeltje waar je overheen moet of de steile afgrond. Dan is het wachten tot er een goed plekje is waar dat wel kan. De afdaling langs de second step baart me wel zorgen. Daar vormt zich een kleine opstopping van, pak ‘m beet, 20 personen. Ik heb in eerste instantie geen idee waarom het hier stil staat. Ik wacht gelaten maar krijg het na 10 minuten toch koud. Schijnbaar is de afdaling langs de second step zo beangstigend dat er een paar mensen zijn die verstijven en daarmee de rest ophouden. Ik molenwiek met m’n armen en sla het bloed naar mijn vingertoppen. Ik probeer m’n tenen te bewegen om wat warmte te genereren.

Na een klein uur mag ik zelf aan de afdeling beginnen van de second step. Ik zie de man voor me stuntelen en angstig naar zijn grip zoeken op de gammele ladder die aan oude touwen langs de rotsen hangt. Ik snap het niet. Wat zoeken die mensen hier? Ik snap de angst die kan ontstaan maar met voldoende oefening en ervaring klim je hier zo naar beneden. Zonder problemen eindig ik onderaan de second step en vervolg mijn weg terug.

Blijven rekenen
De beklimming van de Mount Everest is anders dan alle andere bergen die ik hiervoor heb beklommen. Wel hebben al die bergen bijgedragen aan de ervaring die nodig is om de Mount Everest met vertrouwen te kunnen beklimmen maar ik heb gemerkt dat een berg boven de 8000 meter een extra dimensie toevoegt. Dat is onder andere de tijd die nodig is om te acclimatiseren en het gebruik van extra zuurstof en daarmee ook de afhankelijkheid daarvan. Er is veel tijd nodig om je lichaam aan deze extreme hoogtes te laten wennen. Dit start op de Mount Everest in Base Camp en Advanced BaseCamp (ABC), respectievelijk 5200 meter en 6400 meter, en wordt opgevoerd naar de 7000 en 7500 meter.

Je lichaam leert tot deze hoogtes zichzelf nog te redden zonder extra zuurstof. Het nadeel van deze hoge acclimatisatie stages is dat je zo hoog zit dat je relatief weinig energie hebt om veel dingen te gaan doen. Je teert ondertussen langzaam in op je vetten en spieren maar zoekt ook de balans om toch fit genoeg straks de toppoging te ondernemen. Ik had me daarnaast de extreme afhankelijkheid van zuurstof niet zo voorgesteld als deze keer meegemaakt. Boven de 7500 meter heb ik gekozen om extra zuurstof te gebruiken (net als 97% van alle klimmers – dat geeft al aan welk gevaar er schuilt in een toppoging zonder extra zuurstof).

Het nadeel van het gebruik van extra zuurstof is dat deze vroegtijdig op raakt en het verschil met de buitenlucht je in de problemen kan brengen. Ik kreeg te maken met een lekkende zuurstoffles en enkele korte opstoppingen bij de eerste, tweede en derde step. In totaal heb ik daar 3,5 uur mee verloren en daarmee kostbare zuurstof uit mijn fles verbruikt. Van de beschikbare 18 uur zuurstof om van Camp 3 naar de top heen en weer te gaan wordt de marge dan erg klein. Met 8,5 uur heen en 7 uur terug heb ik het net kunnen redden door op sommige stukken de zuurstoftoevoer van 3 liter per minuut naar 2 liter per minuut te zetten. Het is echter continue rekenen hoeveel zuurstof je nog hebt en hoeveel tijd je nog nodig denkt te hebben om door te lopen naar de top maar ook om genoeg over te houden voor de terugweg.

Het laatste wat je wilt is om in de zone des doods geen extra zuurstof meer te hebben. Dat verschil is te groot om te overleven en het is dan nog een kwestie van uren voordat je in een eeuwige slaap valt. De beklimming van de Mount Everest is niet zonder gevaren maar met de juiste ervaring, voorbereiding en training kan je de kans op ongelukken enorm verkleinen.

Is een droom te koop?
De discussie omtrent de drukte die dit jaar enorm in het nieuws kwam is nog lang niet over. Het is tragisch dat er, mede hierdoor, zoveel doden zijn gevallen. Ik zal in deze blog niet ingaan op de details maar met wat ik heb gezien waren er een hoop mensen aan het klimmen die met te weinig ervaring, kennis en ik vermoed ook voorbereiding en training aan deze reusachtige klim zijn begonnen. Hiermee breng je jezelf maar ook anderen op de berg in gevaar. Deze mensen willen te snel en te graag meteen het hoogste en betalen daar een vermogen voor om met extra sherpa support een droom uit te laten komen.

Ik ben van mening dat je een droom niet kan kopen, een droom moet je verdienen. En dan niet met geld maar in dit geval met passie, toewijding, motivatie en veel vrije tijd. De kans op ongelukken wordt veel kleiner en het plezier, het genieten en de voldoening worden veel groter. En eerlijk gezegd is dat wat bergbeklimmen zo mooi maakt.

Tot de volgende blog,
Wilco

Deze blog verscheen ook als artikel op www.mountainreporters.com.

Blog 19 – Hoogtetent

Met een luide piep start de compressor op en perst de zuurstofarme lucht door een 10 meter lange slang naar mijn slaapkamer. Daar staat bovenop m’n queensize bed een imposante doorzichtige tent. Binnen in de tent liggen de matrassen, lakens, kussens en het dekbed alsof er niets veranderd is. De entree van de tent is goed dichtgeritst en de rubberen slang steekt aan de zijkant een stukje de tent in. Daar blaast de compressor de zuurstofarme lucht naar binnen. Binnen 45 minuten heeft de tent zich volgeblazen met de nieuwe lucht waar maar 50% van de hoeveelheid zuurstof in zit in vergelijking met de lucht buiten de tent. Ik heb de compressor ingesteld op stand 6,5 met de adapter helemaal open, wat overeenkomt met 5.100 hoogtemeters. Vannacht slaap ik wederom op grote hoogte.

Slapen op grote hoogte
Ik slaap nu precies 6 weken in deze hoogtetent die ik bij ‘Altitude Dream‘ heb gehuurd. Ik ben begonnen op 2.000 meter en heb om de twee dagen de hoogte met 250 meter opgevoerd. Ik heb een tijd rond de 4.000 meter geschommeld en maak nu af en toe uitstapjes naar de 4.500 en 5.000 meter. Veel hoger is niet meer comfortabel of ik moet langer in de tent doorbrengen. Op dit moment kan ik er niet veel langer dan 8-9 uur per nacht in blijven liggen. Ik moet er weer op tijd uit om te werken en te sporten. Dit beperkt de continue aanmaak van rode bloedlichaampjes maar ik ben al lang tevreden dat ik tot 5.000 meter kom.

Benauwd
Het slapen in een hoogtetent gaat niet vanzelf. Er zijn nachten dat ik probleemloos doorslaap maar er zijn er genoeg dat ik rond 3 uur wakker wordt en met een benauwd gevoel een paar keer extra diep adem moet halen. Niet zorgwekkend maar wat onwennig. Overigens geheel herkenbaar met de acclimatisatieverschijnselen op al mijn vorige beklimmingen. Daar gebeurde dit ook en het is onderdeel van het aanpassen van je lichaam op grote hoogte.

Effectief
Veel mensen vragen zich af of dit nu echt zoden aan de dijk zet. Ik heb me dat ook afgevraagd maar toch gekozen om het wel te doen. Ik heb 6 weken geleden een bloedtest gedaan om mijn Hb-gehalte te meten (maat voor de hoeveelheid rode bloedlichaampjes in je bloed) en heb dat afgelopen week herhaald om te zien of er een verschil was. En zowaar was dit gehalte met 0,3 gestegen. Niet veel maar wel een teken dat mijn lichaam actief bezig is met het aanjongen van rode bloedlichaampjes. Daarbij geloof ik er ook in dat je cellen een geheugenfunctie hebben en straks in de Himalaya weer snel in het ritme zitten om door te gaan met het acclimatiseren naar nog grotere hoogte. Het grote voordeel is dat ik daar 24 uur per dag op hoogte verblijf en dit proces continue door kan blijven gaan.

Voor mijn gevoel geeft slapen in een hoogtetent je een lichte voorsprong om sneller te acclimatiseren. Dit zal uiteindelijk pas echt blijken als ik volgende week naar Nepal vertrek en er hopelijk de vruchten van pluk.

Afhankelijkheden
Met een hoogtetent zijn er enorm veel invloeden die het acclimatisatieproces kunnen maken of breken. Als je langer dan 12 uur in de tent verblijft is de kans groter dat je sneller acclimatiseert. De vraag is of je die tijd daarvoor kan vrijmaken. Mij lukte dat niet, ik moest met 8-9 uur genoegen nemen. Wil je te snel naar grote hoogte dan is je lichaam nog niet goed geacclimatiseerd en schrik je veel wakker door benauwdheid en kost je dat je nachtrust. Ik ben blij dat ik deze volle 6 weken heb gebruikt om rustig naar 5.000 meter toe te werken.

Niettemin is het elke ochtend een heerlijk gevoel om de rits van binnenuit open te ritsen en met volle teugen de zware zuurstofrijke lucht van buiten de tent weer in te ademen.

Ik blijf nog een paar dagen in de tent slapen en vertrek dan via Nepal naar Tibet. Op naar de Mount Everest! Ik kijk er naar uit, voel me goed, sterk en rustig. Mede door het slapen in een hoogtetent.

Tot snel!
Wilco

Kijk voor meer informatie op: www.altitudedream.com

 

Blog 18 – Puntjes op de ‘i’

De maand maart is aangebroken. Nog ruim 4,5 weken en dan gaat de expeditie van start. Ik voel me goed, sterk en rustig. Ik ben op tijd begonnen met de planning en de voorbereiding. Mijn voornemen was om de maand maart helemaal vrij te houden om de laatste puntjes op de ‘i’ te zetten. Dat is gelukt. Ik deel graag de drukte van de laatste maand en hoe ik de komende weken in ga vullen.

Hoogtetent
Ik slaap vanaf half februari in een hoogtetent. Bij AltitudeDream heb ik een tent besteld die ik zeven weken lang in mijn slaapkamer heb staan. Deze tent staat als het ware op mijn gewone bed en via een compressor wordt er lucht in de tent geblazen. Het zuurstofpercentage van die lucht is instelbaar waardoor je het zuurstofpercentage in stapjes van 21% zuurstof op zeeniveau naar 9% zuurstof kan terugbrengen. Deze laatste stap simuleert dan een hoogte van ruim 6000 meter hoogte. Ik zal hier nog een aparte blog aan wijden hoe dit werkt en of dit ook echt haalbaar is. Het is in ieder geval even wennen en met name om een goede balans te vinden. De balans dat je lichaam zich goed aanpast aan het zuurstoftekort maar je ook nog de juiste rust vindt om goed te slapen. Het is niet de bedoeling dat het me uitput.

Media
De afgelopen maand is er een hoop media op me af gekomen. In mijn planning heb ik de maanden februari en maart aangehouden om de campagne voor Artsen zonder Grenzen te voeren. Met name via social media maar daar waar ik de kans krijg ook via de kranten en TV. Nadat ik eind januari op de radio bij ‘Ekdom in de morgen‘ mijn verhaal kon doen volgden nog enkele andere interviews. Zie hier een korte opsomming:
Naardernieuws
Maatschappelijk diner
RTV Noord-Holland
Kathmandu Outdoor nieuwsbrief
Mountainreporters.com
Bergsporter.com
– Reportage van Artsen zonder Grenzen (coming soon)

Ik ben net gebeld door het NRC en GooiTV en hoop met deze interviews ook veel mensen met deze voorbereiding en de beklimming van de Mount Everest te inspirereren. Kortom, te gek dat er zoveel aandacht is om mijn verhaal te delen met iedereen die daar energie van krijgt.

De topvlag
Zoals ik vanaf het begin heb aangegeven wil ik de vlag van Artsen zonder Grenzen meenemen naar de top van de wereld. Ten eerste omdat ik deze beklimming niet alleen wil lopen voor mezelf maar dat ook voor anderen wil doen die écht hulp nodig hebben. Ten tweede omdat ik 20 maanden voor Artsen zonder Grenzen heb gewerkt in Congo en CAR. En ten derde om aan te tonen dat er geen Grenzen aan de Top zijn.

Het is gelukt om gepassioneerde bedrijven te vinden die zich ook vinden in mijn visie en missie. Samen met Artsen zonder Grenzen wil ik samen met deze bedrijven naar de top van de wereld. Er zijn heel veel bedrijven en individuen die me hebben geholpen in de afgelopen maanden. Ik wil hen later nog uitvoerig bedanken. De topvlag wil ik volgende week onthullen. Op mijn pagina ‘Partners‘ staan de bedrijven die samen met mij dit avontuur aan gaan.

Training
Ik ben afgelopen augustus (nu 7 maanden geleden) gestart met een specifieke training voor de Mount Everest. Het is goed dat ik ruim van te voren ben begonnen want ik heb met vallen en opstaan uiteindelijk uitgevonden welke training het beste bij me past en welk eetpatroon het beste bijdraagt aan de voorbereiding van een dergelijk zware expeditie. Mede daarom voel ik me momenteel goed, sterk en rustig. Ik blijf nog een paar weken geconcentreerd doortrainen en zal dan 10 dagen voor mijn vertrek afbouwen om mijn spieren en lichaam optimaal te laten herstellen voor deze loodzware beklimming.

Ongemak
Ik heb ondertussen met veel mensen gesproken die ook al de Mount Everest hebben beklommen. Sommigen via de zuidkant, anderen via de noordkant. Allemaal hebben ze hetzelfde ervaren, het wordt enorm zwaar. Het zuurstof tekort en het ongemak van een dik pak, zuurstofmasker en windbril, veiligheidsgordel en rugzak die eenvoudige handelingen tot een bijna onmogelijke opgave maken. Ik oefen op het droge en probeer, midden in mijn huiskamer, met mijn ogen dicht alles aan en uit te trekken om alles blindelings te kunnen vinden. Welke handelingen verricht je als je een grote behoefte moet doen? Hoe maak je een rits open met enorme donswanten? In welk vakje heb je wat opgeborgen? Het zit ‘m in alle kleine dingen. Frustratie op grote hoogte kost alleen maar onnodige energie. Alles moet kloppen.

De laatste 4 weken
De komende periode staat in het teken van mijn tassen pakken en onder de 42 kilo bagage blijven. Tevens een frequente controle of ik écht alles bij me heb en niets vergeten ben. Niet alleen het klimmateriaal maar ook de kleine dingen. Heb ik genoeg SD geheugenkaartjes? Staat alle muziek op mijn MP3 speler? Schrijfblok? Medicijnen tegen hoogteziekte? Supplementen?

Ik heb de route in mijn hoofd zitten, de gevaarlijke punten, de rustmomenten, de wisselmomenten van de zuurstofflessen, de timing, inzicht in het internationale klimteam. Ik heb nog wat interviews staan en wil nog meer aandacht voor Artsen zonder Grenzen vragen. Ik heb momenteel 2.055 euro opgehaald van de beoogde 8.848 euro. Ik hoop dat er gedurende mijn beklimming nog wat bij komt. Ken je nog iemand die iets wil doneren aan een goed doel? Zet deze blog dan door of forward de link: Actiepagina van Wilco Dekker.

Ik ga weer trainen. De laatste loodjes.

Tot de volgende blog,
Wilco

 

Blog 17 – Trainen in de Alpen

Elk jaar probeer ik tijdens de winter wel even de bergen in te duiken. Niet om te klimmen maar om in fraaie lijnen de verse sneeuw aan te snijden. Voor mij komt dat het best tot z’n recht op een snowboard. Dit jaar gaan we met het vaste groepje vrienden naar Zell am See en Kaprun in Oostenrijk. Vier dagen de magie opzoeken. Ik heb er zin in!

Na twee volle dagen snowboarden gaan we vandaag naar de gletsjer van Kaprun. Maar ik ga niet met de jongens mee om te boarden. Ik heb op deze korte trip ook m’n bergspullen meegenomen. Ik wil graag in ieder geval een keer naar boven lopen als de rest van de groep de lift pakt. De jongens vinden ’t mooi om dat eens van dichtbij mee te maken. Ik zie het als een goeie training. Ik wil van 2000 naar 3000 meter lopen met m’n snowboard op m’n rug. Met m’n snowboardschoenen, eten, water, extra kleding, donsjas en walkie-talkie in m’n rugzak schat ik rond de 12 kilo mee te zeulen. Ik verwacht er ongeveer 3 uur over te doen.

De rugzak is niet ideaal want die drukt niet op m’n heupen en trekt behoorlijk aan m’n schouders. Ik heb hier helaas geen andere rugzak bij me. Dat verschil in rugzak ervaar ik overigens pas de volgende dag als m’n nekspieren verstijfd aan het botvlies van m’n hoofd trekken. Een stevige hoofdpijn is de prijs voor de keuze om m’n snowboard mee te nemen op de verkeerde rugzak. Maar goed, ik heb er wel een geweldige afdaling aan over gehouden! De voldoening van een afdaling die jezelf omhoog hebt geklommen is geweldig! Elke stap die je met pijn en moeite omhoog klimt krijg je exponentieel in geluk en voldoening terug op de afdaling. Volgende keer neem ik dan wel een andere rugzak mee…

Het lopen gaat overigens geweldig. Ik heb nergens pijn en nergens last van. Vanaf 2500 meter begint het harder te waaien richting windkracht 7-8. Ik trek op tijd m’n extra lagen aan. Ik heb geen wanten meegenomen en merk dat ik m’n best moet doen om m’n vingers warm te houden in m’n te dunne handschoenen. Het is goed om weer te ervaren dat de wind een verraderlijke spelbreker kan zijn. Ik wordt er weer aan herinnerd om altijd de juiste spullen mee te nemen en binnen handbereik te houden. Het lijdt geen enkele twijfel dat ik daar op de Mount Everest als eerste aan zal denken.

Animatie: Route op de gletsjer van Kaprun van 1850 naar 2850 meter.

Het is goed te ervaren dat het fysiek goed zit. En mentaal gaat het ook prima. Het gaat er nu om, om op m’n gezondheid te letten, goed aan m’n energie niveau’s te denken, goed te slapen, gevarieerd te eten, met regelmaat te drinken, de route goed te bestuderen, de risico’s te blijven afwegen en scherpe focus te houden. Elke stap weer.

Alles voelt goed en ik voel me klaar om over 2 maanden naar de Mount Everest te vertrekken!

Wil je mij mentaal steunen naar de top van de wereld maar bovenal ook Artsen zonder Grenzen helpen hun werk te doen? Doneer dan hier een paar euro. Voor elke euro die naar Artsen zonder Grenzen gaat help je mij mentaal een meter omhoog!

Tot de volgende blog!
Wilco

Blog 16 – Stap voor stap

Stap voor Stap – van bewustwording naar overtuiging

Onderstaande blog verscheen ook op de inspiratie pagina van Mountain Network.

In december 2014 surfde ik over het internet, op zoek naar een organisatie die me verder kon helpen het bergbeklimmen te ontdekken. Ik had in een ver verleden al eens de Kilimanjaro beklommen maar ik wilde deze keer de stap maken naar het serieuzere werk. Ik was erachter gekomen dat ik goed gedij bij avontuur, vrijheid, eerlijkheid en respect. Vier elementen die prima terugkomen bij het bergbeklimmen. Ik wilde de sneeuw in, de gletsjers over en een basis leggen om ooit de Aconcagua te gaan beklimmen. Maar om dat te doen had ik nog een hoop te leren, zowel over de technieken, de ijle lucht, het bergleven maar ook de kleding, materialen en met name mezelf. Hoe reageer je op hoogte?

Mont Blanc
Ik vond bij Mountain Network een mooi starterspakket waar ik me wel in kon vinden. Een geheel georganiseerd traject dat naar de beklimming van de Mont Blanc zou leiden. Inclusief een oefenweekend in de Ardennen, materiaaluitleg en kledingadvies. Ik besloot de stap te wagen. Een geweldig weekend volgde en ik zat in een enorm leuk team. Ik schafte mijn eerste bergschoenen, wandelstokken en een donzen jas aan. Mijn andere spullen huurde ik omdat ik nog niet helemaal wist welk materiaal het beste bij me paste. Ik was niet echt op m’n gemak. Alles was nieuw voor me en ik had geen idee wat me te wachten stond. De regels in de bergen en alle mogelijke evaren werden me helder en duidelijk uitgelegd. Om te acclimatiseren volgde de Gran Paradiso als eerste vierduizender. De tocht die daarop volgde was naar de top van de Mount Blanc. Ik had veel te veel kleren aangetrokken. Een typische beginnersfout maar daar leer je van. We zaten vervolgens ook nog een dag vast vanwege slecht weer. In een ijzige kou met veel wind hebben we uiteindelijk een dag later toch de top bereikt. Wat een geweldig gevoel was dat weer. Alles deed pijn maar het was geweldig om hier te staan. De afdaling die volgde dreunde door m’n benen maar het euforische gevoel overheersde. Ik had veel te weinig getrained besefte ik. Dat moest ik bij een volgende beklimming anders doen.

Elbrus
Na de Mount Blanc volgde de Elbrus in het Kaukassus gebergte. Een leerzame tocht via de noordzijde, die ik wederom met Mountain Network ondernam. Ik had wat meer materiaal aangeschaft en een warme slaapzak op de kop getikt. De introductiedag was een mooie gelegenheid om elkaar als team al te leren kennen. Eenmaal onderweg naar Rusland was het top om het expeditieteam weer te zien. Ik liet me op de Elbrus tijdens een acclimatisatieklim verrassen door een snel opkomende sneeuwbui en raakte licht onderkoeld. Niets ernstig maar een goede les hoe de volgende keer wel goed te handelen. Na 7 dagen ondernamen we de toppoging die in totaal 18 uur duurde (12 uur omhoog en 6 weer naar beneden) waarbij we 1800 hoogtemeters moesten afleggen naar de 5642 meter hoge top, die we bijna allemaal haalden. De bonkende koppijn die je soms scheel laat zien werd al iets minder, maar ik had nog niet door waardoor dat nou steeds kwam. Met te weinig eten en drinken bij me was ik kapot maar wederom voldaan en vol euforie. Het voelde als een overwinning op mezelf. Het belang van goed eten en drinken is me door dit voorval nu overigens bij elke beklimming wel duidelijk geworden.

Aconcagua
Een jaar later volgde  de Aconcagua. De hoogste berg van zuid-Amerika. De berg waar ik eigenlijk naar toe had getrained. Ik had het idee dat ik nu de juiste materialen en de juiste kleding had. Ik wist hoe ik moest trainen en bereidde me zo goed als ik kon voor op de beklimming. Veel rennen, joggen, sportschool bezoeken en met een rugzak wandelen. Mountain Network voelde ondertussen vertrouwd en ik ging weer met hun op pad. Ik raad iedereen aan om de Polish Traverse Route te lopen als je dan toch deze berg wilt beklimmen. Een fantastische 360 graden route waarbij je de berg van alle kanten ziet. Dit was de eerste echte berg in expeditiestijl, die ruim drie weken duurt waarvan je er twee op de berg verblijft. Een groot basiskamp en drie hoger gelegen acclimatisatiekampen. Voor de zoveelste keer kwam die hoofdpijn opzetten, maar ik kon er nu beter mee omgaan en wist hoe ik het moest temperen. Het zuurstof tekort tijdens het slapen blijft altijd onwennig en de eerste keer even eng als je hyperventilerend wakker schrikt maar ook dat wordt steeds minder. Slapen op 6000 meter was ook een goeie ervaring en leerde me dat je minder eetlust hebt. Domweg omdat je maag minder actief is en nog redelijk vol zit. Ik weet nu dat die 40% zuurstof die daar nog in de lucht zit alleen nog naar je vitale lichaamsdelen gaat en daar horen je maag en darmen niet meer bij. De tocht naar de top kan ik me nog in flarden herinneren. Veel ging op de automatische piloot. Het lopen op die hoogte gaat zo tergend langzaam dat je in een soort hypnotiserende kadans terecht komt. Ik ben in één week 4 kilo afgevallen zonder dat ik het toen wist. Nu weet ik dat ik veel beter op m’n eetgedrag moet letten. De topbeleving was wederom geweldig. Het hoogste punt op aarde buiten de Himalaya’s. Er was  onbeschrijfelijk ontlading die me als een warm bad verwarmde. Deze expeditie heeft me ook weer enorm veel geleerd. Over keuzes maken, tas inpakken, materiaalkennis, eetritme, hartslag, zuurstofverzadiging, slapen, hallucinaties. Allemaal uiterst zinvolle ervaringen die me nu steeds meer eigen zijn geworden.

Dufourspitze
Ik heb datzelfde jaar nog een tijdje in de Alpen geklommen. Ook weer met Mountain Network. Deze keer meer alpiene stijl waardoor ik vooraf veel indoor geklommen hebt om goede ervaring op te doen met wandklimmen. Deze trekking in de Alpen bestond uit veel korte dagtochten in ruig exposed terrein met als hoogtepunt de Dufourspitze in het Monte Rosa gebergte. Ik merkte dat dit een andere tak van sport is en dat het expeditieklimmen me meer aantrok. Ik wil lang in de bergen zijn, ver weg van alles, in een tent overnachten en dicht bij de natuur zijn. Ik wil voelen wat er met je gebeurt, wat je ervoor over moet hebben om een doel te willen halen wat nergens zo duidelijk is als bij een berg. En met name erachter komen waarom je dit doet. Ik voelde me klaar voor een grotere expeditie waar dit nog meer tot uiting zou komen. Ik wilde naar Alaska, ik wilde de Denali gaan beklimmen. Volgens de Lonely Planet de koudste en meest grillige berg ter wereld.

Denali
In 2017 ben ik met Mountain Network naar Zwitserland gegaan om me voor te bereiden op deze extreme beklimming in Alaska. We hebben daar alle technieken geoefend en situaties nagebootst die we op de Denali kunnen tegenkomen. Het vooruitzicht om 22 dagen lang in een witte sneeuwwereld te verblijven met temperaturen van 30-40 graden onder nul en stormachtige windsnelheden was één ding maar al je eten, materialen en benzine voor 22 dagen zelf meeslepen op een slee was iets anders; 65 kilo per persoon meezeulen vereist een hoop trainingsuren in de sportschool, veel lopen met een rugzak en oefenen met een autoband achter je aan slepend op het strand. Dit is overigens tot nu toe de mooiste beklimming geweest. Zwaar maar enorm mooi. We hebben 12 dagen vast gezeten op 4350 meter hoogte bij -40 graden Celcius en windkracht 12-13. Er kwam helaas geen goed weer window om naar de top te klimmen waardoor we de top niet hebben gehaald. Heel kort was er de teleurstelling maar de reis is zo mooi en de ervaring zoveelzeggend dat ik er met heel veel plezier op terugkijk. De reis is, zoals zo vaak wordt gezegd, inderdaad mooier dan alleen de top halen. Wat een dosis ervaring en zelfvertrouwen heeft deze expeditie opgeleverd.

Carstensz Piramide
Zoals na elke gave beklimming kostte het me ruim een maand om weer in de hectische westerse wereld te aarden. Ik wil dan het liefst meteen terug de bergen in. Een week na terugkomst belde ik met een klimmaatje. Hij had de Carstenz Piramide in West Papoea op het oog. Ik hoefde niet lang na te denken, mijn volgende berg stond vast. Daar zouden we naar toe gaan. Deze berg die erg moeilijk bereikbaar is en maar door 600 mensen is beklommen (volgens schatting van Alan Arnette) voert je een week door onherbergzame jungle met meer dan 20 uur regen per etmaal. Een heel andere expeditie van een heel ander niveau. Mountain Network bood deze expeditie nog niet volledig aan en ik besloot met een Duitse organisatie in zee te gaan. Ons team bestond uit een heel internationaal gezelschap waarvan al vier klimmers op de Mount Everest hadden gestaan, ervaren alpiene klimmers en een klimmer uit Letland die de K2 al eens op was geweest. Ik had ondertussen ook wel wat geklommen maar voelde me in één keer weer een groentje. De expeditie naar de Carstensz Piramide kenmerkt zich door een jungle trekking van 6 dagen door dichte bebossing en verraderlijke moerassen waarna je daarna nog eens 600 meter recht omhoog je technieken mag oefenen met een multi-pitch route richting de top. En dan weer in een week het hele stuk terug. Naar mijn mening was dit voor mij de zwaarste expeditie tot nu toe. Sommige Mount Everest klimmers zeiden zelfs dat gedeeltes zwaarder waren dan de Mount Everest beklimming. Wat deze tocht zwaar maakt is de continue regen, onbetrouwbare porters, slechte hygiene, aanslag op je gezondheid, verdwaal gevaar, weinig slaap, lange dagtochten, langzaam insluipende vermoeidheid. Tijdens de beklimming brak de klimmer uit Letland zijn been. Pas na drie dagen kon een helicopter hem ophalen. Deze berg heeft me goed in laten zien tot waar ik bereid ben risico’s te nemen. Ik heb mezelf nog beter leren kennen.

Mount Everest
Na drie-en-half jaar bergbeklimmen, trainen, lifestyle verandering, lezen en gesprekken met andere bergbeklimmers ben ik ervan overtuigd dat ik de basis heb gelegd om ook de Mount Everest te kunnen beklimmen. Er zijn twee factoren die ik niet in de hand heb: hoogteziekte en het weer. De rest heb ik zelf in de hand en kan ik voorbereiden en oefenen. Ik ken mezelf goed genoeg en weet dat ik er alles aan zal doen om fysiek fitter en mentaal sterker te zijn dan ooit tevoor. Ik zal alles wat ik op de voorgaande bergen heb geleerd als ervaring nodig hebben om zo relaxed mogelijk de hoogste berg ter wereld te gaan beklimmen zodat ik kracht overhoud voor de topdag en de afdaling. De expeditie duurt bijna 9 weken en kost een fortuin. Dat eerste is geen enkel probleem maar voor die tweede heb ik hulp nodig van het bedrijfsleven die hier hopelijk ook een mooi avontuur in zien. Daarnaast wil ik de berg niet alleen beklimmen maar deze inspanning en ervaring ook met anderen delen die er iets voor zichzelf uit kunnen halen. Omdat ik ook 20 maanden voor Artsen zonder Grenzen heb gewerkt in Congo en de Centraal Afrikaanse Republiek wil ik met mijn beklimming ook aandacht vragen voor de hulp die zij bieden aan mensen die het écht nodig hebben in ramp- en oorlogsgebieden. Artsen zonder Grenzen probeert hen eten, water, drinken, onderdak en veiligheid te bieden om weer op eigen benen te staan. Dat zijn de eerste twee lagen van de Maslow piramide. De eerste behoeftes van de mens om te groeien. Laat dat nou ook net de twee lagen zijn die je als bergbeklimmer weer enorm gaat waarderen als je de bergen intrekt.

Volg de rest van dit avontuur op www.grenzenaandetop.nl. Ik vind het geweldig om hierover te kunnen schrijven, ervaringen te delen en anderen te inspireren.

Tot de volgende blog!

Met sportieve en inspirerende groet,
Wilco Dekker

 

Blog 15 – Tussenbalans

Met het eind van het jaar in zicht is het altijd goed om de balans op te maken. En dan met name de financiële balans. Het is een aardige klus om 40.000 euro bij elkaar te krijgen voor deze monsterexpeditie naar de top van de wereld. Ik heb me er overigens ook aardig in vergist hoeveel werk erin gaat zitten om de marketing en sponsoring hieromheen te organiseren. Toch worden alle inspanningen gelukkig beloond en krijg ik hier en daar fantastische support! Speciale dank aan SAB Media en iedereen die z’n steentje bijdraagt om mij hierbij te helpen!! Ik ben er nog niet helemaal maar we zijn met alle support goed op weg om alles bij elkaar te krijgen.

Ik heb mezelf als doel gesteld om in ieder geval 10.000 euro zelf in te leggen voor deze uitzonderlijke beklimming. Daarnaast geef ik nu geregeld presentaties voor grote en kleine bedrijven in ruil voor een bijdrage aan de expeditie. Ik heb met de hulp van goeie vrienden tevens een paar inspiratie-avonden georganiseerd waar ik mijn verhaal van de voorbereiding uit de doeken doe. Over het leven in de bergen, het volgen van je passie, wat uit je comfortzone stappen je brengt en over het waar maken van dromen. Met name bij Restaurant Vlaar en bij Bussum op IJs heeft dat goede vruchten afgeworpen. Ook de sponsoring op de vlag die meegaat naar de top begint nu goed te lopen. Met speciale dank aan Project- & Interimmanagement bureau ‘Perspectum‘ (wil je ook samen met Artsen zonder Grenzen op de vlag naar de top van de wereld kijk dan hier hoe dat kan). De kunst van Alex van der Lecq die ik op mijn site aanbied draagt ook zijn steentje bij. En natuurlijk de vele donaties van bekenden (en zelfs ook onbekenden!) die met vele kleine bedragen ook een grote bijdrage leveren. Ondanks dat ik dit jaar geen voetbal meer speel, om blessures te voorkomen, hebben de jongens van het team een geweldige donatie bij elkaar gespaard waarmee ze nu het logo van ons team op de vlag hebben gesponsord. Bedankt Naarden All Stars!

Ik heb tot nu toe 25.350 euro aan inkomsten voor de expeditie gegenereerd. Dus nog 14.650 euro te gaan. Een aardig bedrag maar er komt nog een hoop media-aandacht aan! Naast nog diverse presentaties en een inspiratiesessie bij Rugbyclub ’t Gooi in februari wordt er op 17 januari een boek gelanceerd waarin ik een hoofdstuk voor mijn rekening neem en ‘de kunst van het genieten‘ in de bergen beschrijf. Vanaf die dag overal te koop in de Nederlandse boekhandels. Daarover over 3 weken meer! En we werken ook nog aan een geweldige 3D-clip waar de fotoshoot binnenkort van start. De laatste 3 maanden komt er dus nog van alles voorbij. Ik ben blij dat ik met alles op tijd ben gestart en me vanaf januari 2019 100% kan concentreren op de beklimming. Met al 11 maanden voorbereiding achter de rug en 5 maanden training in m’n benen wordt de focus de laatste 3 maanden op de langeduur training gelegd. Met ook aandacht voor de mentale voorbereiding en het continue in gedachten doorlopen van de route.

De laatste loodjes komen er dus aan. Ken je iemand in je omgeving die ook graag wil aanhaken bij dit avontuur of er meer over wil horen. Contact mij dan direct! Ik geef er graag iets voor terug. Zie hiervoor ook de diverse mogelijkheden!

Ik ga weer trainen, tot snel!!
Wilco

Blog 14 – Mijn training

Nog 4 maanden, dan vertrek ik. Ik voel een gezonde spanning. Dat zit ‘m met name in het stukje training. Ik vraag me geregeld af “train ik wel genoeg, ben ik fit genoeg, zou ik niet meer moeten doen” of “eet ik voldoende en gevarieerd genoeg om sterk genoeg aan deze expeditie te beginnen”. Ik leun sterk op mijn ervaring van de vorige bergen die ik heb beklommen en haal veel uit de gesprekken met andere Mount Everest beklimmers. Het pad dat ik heb gekozen voelt goed en toch wil ik fitter, sterker en scherper zijn dan ooit tevoor. Op deze berg moet alles kloppen. Als ik een keer rustig op de bank zit voel ik me bijna schuldig. Ik voel een enorme drang om altijd maar te blijven trainen.

Ik lees veel over voorgaande beklimmingen en probeer zo veel mogelijk details uit de verhalen van anderen te halen. Een paar goeie boeken zijn:
– Everest, Summit of the World van Harry Kikstra (over voorbereiding, achtergrond informatie en de routes)
– Training for the New Alpinism van Steve House en Scott Johnston (over planning, fitness, training, voeding, hoogteziekte, medicatie, mentale instelling en zelfkennis)
Ik haal ook veel uit de gesprekken met Edmond Öfner, Arnold Coster, Niels van Buren, Jaco Ottink en Pieter van den Broeke. Allemaal voorgangers die de Mount Everest al hebben beklommen.

De trainingen van m’n voorgangers variëerden van 12 tot 24 uur per week! Waar haal je de tijd vandaan? Zowel interval als duurtraining is nodig. Met gewichten op je rug en achter je aanslepend. Ik train de afgelopen maanden gemiddeld 8 uur per week en voer het nu op naar 10 uur. Januari en februari volgen met 12 uur en er zal een uitschieter tussenzitten als ik een lange afstand over het strand of door het bos pak. Ik heb sinds twee weken een fantastische trap gevonden van 78 treden die ik, met 20 kilo op m’n rug, 2 uur lang heen en weer loop (en straks nog meer….). Oersaai maar een goeie beproeving voor m’n bovenbenen en kuiten. Naast het hardlopen, fietsen, fitnessen en wandelen is er dan naast m’n werk, website bijhouden en sponsoring zoeken nog net tijd over om te eten en qualitytime voor m’n vriendin (die me gelukkig veel ruimte geeft).

Ik heb kort de fout gemaakt om al direct teveel te gaan trainen. Ik wilde nog meer trainen dan ik bij al mijn voorgaande beklimmingen had gedaan. Elke dag heel intensief trainen en zonder genoeg rust te pakken. Ik behield m’n oude eetpatroon waardoor ik ook nog eens afviel. Door deze combinatie van factoren nam m’n weerstand af. Ook kon ik op een gegeven moment geen kracht meer ontwikkelen en haalde ik geen hoge hartslag meer. Een hele gekke gewaarwording maar een goeie waarschuwing dat voldoende rust pakken en goed blijven eten en je vitaminen blijven aanvullen enorm belangrijk zijn. Met die kennis voelt m’n nieuwe manier van trainen nu als iets heel natuurlijks (zowel interval- als duurtraining) en eet ik goed, zorg voor aanvulling van m’n vitaminen én pak voldoende rust om te herstellen. En oh ja, ik heb er elke keer weer zin in!

Het blijft puzzelen met de tijd maar ik merk dat ik ook daar steeds handiger in wordt. De afgelopen vier maanden heb ik een goede basis opgebouwd. De komende vier maanden bestaan uit het voortzetten van de intervaltrainingen en het uitbouwen van de duurtraining naar langere sessies. Met nog 4 maanden te gaan voel ik me sterk en vol vertrouwen.

Tot de volgende blog,
Wilco

credit fitnessfoto’s: pdjphoto

 

Blog 13 – Status update

Ik heb afgelopen januari de beslissing genomen om de Mount Everest te gaan beklimmen. Er is toen van alles in beweging gekomen om deze expeditie op te zetten en vorm te geven. Ik geef in deze blog een korte samenvatting wat er tot nu toe allemaal is gebeurd en waar ik nu sta in de voorbereiding. Met nog ruim 5 maanden te gaan lijkt er nog tijd genoeg maar de maanden vliegen zo voorbij heb ik gemerkt.

De uitdaging
Eén van de grote uitdagingen bij deze beklimming is het bij elkaar krijgen van 40.000 euro. Zoveel kost deze expeditie, en dan is dit niet eens de duurste variant. Een enorme hoeveelheid geld om een berg te beklimmen. De helft hiervan gaat al op aan vergunningen om de Mount Everest überhaupt op te mogen naar de top. De Chinezen varen hier wel bij. Maar hoe krijg ik 40.000 euro bij elkaar? Ik calculeerde dat ik zelf 10.000 euro bij elkaar kan schrapen en dat ik dus met sponsoring en tegenprestaties het leeuwendeel binnen moet zien te krijgen. Dat plan moest vorm krijgen.

De eerste meters
Alles startte met het maken van de website, het oprichten van de Stichting ‘Grenzen aan de Top’, het aanvragen van een rekeningnummer bij de bank en het inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Ik wilde veel bekendheid geven aan deze beklimming en ik wilde transparant zijn naar mijn sponsoren met betrekking tot alle inkomsten en uitgaven. Daarnaast wilde ik er een goed doel aan verbinden om de aandacht die deze beklimming krijgt ook te gebruiken om mensen die het écht nodig hebben te steunen. Ik koos voor Artsen zonder Grenzen, de organisatie waar ik zelf 20 maanden voor heb gewerkt en weet hoe zij te werk gaan. Veel steun ontving ik van Eric Luteijn, een rugbymaatje en uitgever van ChannelConnect, hét kennisplatform voor ICT- bussiness partners. Zijn kennis van marketing, verkoop en commercie hielpen mij om tot een plan te komen. Er komt namelijk nogal wat kijken om vanuit het niets iets neer te zetten. Op 21 juni stuurde we een persbericht uit, waar de eerste reacties op binnen kwamen. De kop was eraf.

De contouren van een plan
Gedurende de zomermaanden heb ik veel gewerkt aan de tegenprestaties die ik kon bieden voor sponsoring. Ik kwam in contact met inspirerende ondernemers die graag wilden meewerken. Ik was op zoek naar een logo voor de stichting en een mooie batch (Print&Stitch) en een goeie folder (Onyva) om mezelf te verkopen. Ik kwam in contact met een kunstenaar (LaLecq) die een kunstwerk voor me wilde creëren. Ook schreef ik (nog steeds) blogs om geïnteresseerden te informeren wat er allemaal komt kijken bij de voorbereiding van deze zeldzame beklimming. Er zijn in de hele geschiedenis nog maar 28 Nederlanders die de top hebben bereikt! Eric bood me de mogelijkheid om in zijn ICT magazine een artikel te plaatsen dat nu een terugkerend item is geworden tot en met mijn vertrek. Ik kreeg een steeds beter beeld hoe ik mijn beklimming kon linken met het werk van Artsen zonder Grenzen en met mijn werk als Technologie Strateeg. Ik merkte dat ik steeds beter de samenhang zag hoe deze drie passies samenkwamen in de beklimming van de Mount Everest. Een verhaal waar ik graag over vertel.

Serieuze zaken
Op 1 augustus startte mijn trainingsschema. Ik had voor mezelf 8 maanden uitgetrokken om me helemaal klaar te stomen voor de beklimming van de berg der bergen. Zowel fysiek als mentaal moet alles goed zitten. Ik startte echter veel te snel en trainde elke dag. Niet verkeerd maar ik had geen rust. Eén september heb ik een personal coach (njoyergy) in de hand genomen. Een goede keuze want ik ben helemaal bijgeschoold om op hartslag te gaan trainen, op mijn eten te gaan letten, ademhaling te controleren en mentaal rust te vinden, en kracht om door te zetten als het nodig is. Ik ben nu 3 maanden bezig en heb nog 5 maanden te gaan. Ik zit op schema en er zit een stijgende lijn in de resultaten. Mijn hartslag is rustiger, snelheid hoger, longvolume beter en mijn beenspieren nemen toe. Ik ren, fiets, wandel en fitness momenteel 5 keer in de week, wat neerkomt op gemiddeld 8 uur per 7 dagen. Dat zal de komende maanden langzaam meer (en specifieker) worden als ik langere afstanden moet gaan afleggen. Het is redelijk te doen naast het werk en het zoeken naar sponsoring maar het voelt wel bijna als een tweede baan erbij. Daarover in een andere blog meer.

Leuke dingen
Door alle media-aandacht die ik zoek kom ik ook met heel veel leuke inspirerende mensen in contact. Zowel via kranten en magazines, als ook via televisie en radio. Ik had een mooie ontmoeting met de burgemeester van Gooise Meren, Han ter Heegde en kwam via een ander rugbymaatje, Pepijn Padberg, in contact met zijn bedrijf Onesize. Hier wordt momenteel gewerkt aan een hele gave trailer die mijn missie naar de Mount Everest op een imponerende manier kort in beeld brengt. Zodra deze uikomt zijn jullie de eerste die hem hier kunnen zien (abonneer je op de nieuwsbrief).

Sponsoring en donaties
Ik heb de maand oktober als campagnemaand bestempeld om sponsors aan me te binden. Ik moest actief aan de slag en heb gelukkig wat hulp gekregen van een paar goeie vrienden. Ik heb heel veel lijntjes uitgezet, veel gebeld en veel mensen bezocht. Er is veel interesse maar nog weinig concreet. Ik heb al wel mijn eerste presentaties gegeven en er liggen nog enkele in het verschiet. Er zijn al een paar kunstwerken verkocht maar het loopt nog niet storm. Er komt nog een ‘Inspiratie Diner’ aan voor serieus geïnteresseerden en verder wordt het veel nabellen en hoop ik eind november alles duidelijk te hebben zodat ik de laatste 4 maanden echt ongestoord op de voorbereiding en mijn training kan focussen. Fingers crossed. Mocht jij interesse hebben of nog sponsoren weten dan hoor ik het graag. Kijk hier wat ik je ervoor kan aanbieden.

Tot zover een korte update!

Tot de volgende blog,
Wilco