BLOG’s

De magie van kunst
In mijn voorbereiding voor deze expeditie naar de top van de Mount Everest kom ik met veel inspirerende mensen in contact. Dat is één van de mooie bijkomstigheden van dit avontuur. Je raakt met gepassioneerde personen in aanraking en er ontstaat vaak een wederzijdse interesse in elkaars bezigheden. Omdat ik ook geinteresseerd ben in fotografie en techniek gebeurde dat ook bij Alex van der Lecq, een wereldreiziger die tevens kunstenaar is, en fascinerende foto’s met kunst combineert. Hij projecteert zijn fotobewerkingen op kwalitatief hoogstaand materiaal waardoor je het met trots aan de muur hangt. Ik was direct geraakt door zijn manier van werken. Alex beschrijft het zelf als: 

Ik beschouw fotografie als kunst. Door een gedegen voorbereiding, door te spelen met licht en dimensies en een bijzondere nabewerking. Ik gebruik daarbij de nieuwste digitale technieken en experimenteer met combinaties van technieken. Om de beelden eigenheid mee te geven. Extra krachtig, intens kleurrijk of in sfeerversterkend zwart/wit. Een uitvergroting van de essentie die ook mij verrast.

Alex heeft aangegeven me te willen helpen en is met het thema ‘bergbeklimmen’ aan de slag gegaan. Hij heeft foto’s van zijn reizen en mijn foto’s van het bergbeklimmen gecombineerd tot een kunstwerk dat hij in beperkte oplage kan aanbieden met zijn signatuur. Alex heeft aangegeven dat de opbrengst van de kunstwerken ten goede mag komen aan de Stichting Grenzen aan de Top. Door het aanschaffen van een kunstwerk van Alex van der Lecq (LaLecq) help je mij een klein stukje op weg de berg op om deze droom waar te maken.

We hebben gezamenlijk het volgende kunstwerk geselecteerd:
Het kunstwerk staat voor passie voor het bergbeklimmen. De kracht van de Himalaya, een behouden klim en veilige thuiskomst en het doorzettingsvermogen van de klimmer. De letters op het bord wijzen de weg maar de beklimming zal je op eigen kracht moeten doen. Dit kunstwerk vraagt erom om er even goed voor te gaan zitten en je af te vragen wat je ziet en hoe de balans en rust in de bergen je iets kunnen leren in deze hectische wereld.

Hoe is deze kunst te verkrijgen:
In A3 formaat op stevig fotopapier: 100,00 euro per stuk (exclusief verzendkosten = 10 euro) vrij van btw (oplage 100 stuks). Genummerd en gesigneerd door de kunstenaar. Geleverd in stevige rol van karton.

In DiBond* Gallery kwaliteit op 150×100 cm: 1.500,00 euro per stuk vrij van btw (LET OP: deze oplage is beperkt tot 5 stuks). Genummerd en gesigneerd door de kunstenaar. Persoonlijk gebracht binnen Nederland door Wilco Dekker.

Ben je geïnteresseerd neem dan contact op met:
-Wilco Dekker 06 5276 3590
–wilco@grenzenaandetop.nl

Nieuwsgierig naar meer werk van Alex van der Lecq? Kijk hier verder:

Website: www.lalecq-fotografie.nl
Foto’s: www.500px.com/alexvanderlecq

* ALU-Dibond Fineart glanzend
De fineart druk op  premium fotopapier wordt rechtstreeks op de 3mm sterke alu-dibond plaat gelamineerd. Bescherming met bijkomende UV-beschermlaminaat op het volledige oppervlak. Glanzende afwerking. De plaat komt op een alu-ophangsysteem voor een zwevende optiek aan de muur.

 

 

Week van de media

Ik ben veel bezig om de media op te zoeken. Momenteel  om bekendheid te geven aan mijn expeditie en om bedrijven aan te trekken die zich hiermee willen meten. In ruil voor een bijdrage kunnen zij hun naam aan de expeditie verbinden en/of een inspirerende presentatie door mij laten verzorgen voor hun medewerkers. Het lijkt soms wel een tweede baan om dit allemaal te regelen. Een greep uit de afgelopen week:

Het begon met het ophalen van de folders die ik had laten maken bij reclamebureau Onyva. Ik had het zelf al geprobeerd maar de folder die Onyva me voorschotelde overtrof alles. De tekst is pakkend en het bericht helder. Het straalt rust uit, vormt één geheel en is van een kwaliteit dat je ‘m nooit meer weg wilt doen. Ik ben er heel blij mee en ik vertel mijn verhaal er graag bij als ik ‘m aan je uitdeel: Grenzen aan de Top – PDF Folder

Ik had afgelopen week ook een gesprek met de burgemeester van Gooise Meren, Han ter Heegde, in het stadhuis te Bussum. Achter het boegbeeld van de gemeente huist een vriendelijke man met ferme handdruk. De burgemeester toonde een grote interesse in mijn expeditie naar de top van de wereld. Hij gaf aan graag mee te willen werken met communicatie naar buiten als ik daar behoefte toe voelde. Die intentieverklaring is zeker goed voor een paar ideëen die in het verschiet liggen.

De donderdagmiddag borrel bij restaurant Vlaar in ’s Gravenland leidde tot een inspiratievolle sessie. Daar onstond het idee om op 12 november een ‘Inspiratie Diner’ te organiseren. Het doel is om een groep geïnteresseerden bij elkaar te brengen en een overheerlijk gerecht van huize Vlaar voor te schotelen. Ik zal dan een inspiratievol verhaal verzorgen over de kracht van de bergen, mijn beklimmingen tot dusver, de voorbereiding naar de Mount Everest en de vertaling naar het bedrijfsleven.

Een vervolgafspraak bij Stadzigt met de burgervader leidde tot een mooie promotiefoto en een leuk interview met Gooi TV. Deze lokale televisie omroep maakt wekelijks opnames met de burgervader waarna ik deze keer zelf ook kort mijn verhaal mocht doen voor de camera. Als verrassing stapte ook de burgemeester in beeld en overhandigde mij een brief van zijn hand met signatuur waarin hij en de gemeente mij veel geluk wensen in het behalen van de top met veilige terugkeer. Wat een mooi gebaar!

Alsof ik in een rollercoaster zit. Ik had net die dag ervoor een interview bij Radio NH Gooi gehad. Ik was te gast bij het programma ‘Sportcafé, Achter het net’, die op locatie bij de tafeltennisvereniging in Laren, hun uitzending verzorgde. De productie van Merel van Dijk en het interview van Eric Hurink met mij verliep mooi en ontspannen. Ik kon in de 5 minuten die ik had helder de kern van mijn boodschap kwijt. Luister hieronder naar het fragment.

Radio Interview NH Gooi (2018-09-23):

Een paar dagen later had ik een uitnodiging staan bij Villa Trompenberg in Hilversum. Hier vond de feestelijke lancering plaats van de vierde editie van de Gooische TamTam. Iedereen die hieraan heeft meegewerkt hief het glas op het extra dikke nummer. Ik was een paar weken eerder al door Paulien Huizinga geïnterviewd en met haar creatieve oog en gevoel voor belichting voor eeuwig digitaal vastgelegd. Ik zag het interview en het resultaat van de fotoshoot terug in de rubriek ‘De Tamtammer’ waar een inwoner van de regio wordt uitgelicht vanwege een bijzondere prestatie. Wat bijzonder dat ik daar deze keer voor was gevraagd.

Tussendoor ben ik in het weekend nog naar Print & Stitch gereden in Rotterdam. Daar had ik het logo van de Stichting Grenzen aan de Top, dat door Carola Prent is ontworpen, laten borduren op een tiental patches. Van de (web)shopmanager Acco Westerman kreeg ik een bijzonder cadeau in de vorm van een T-shirt met het logo van de Stichting. Wat een geweldige betrokkenheid en enthousiasme.

En als kers op de taart kwam mijn tweede artikel uit in het magazine ‘ChannelConnect’, hét kennisplatform voor ICT blad voor ICT-business partners. Oud rugbyspeler en uitgever Eric Luteijn geeft me hier een podium om de parallellen uit te leggen tussen het managen van complexe ICT en het expeditiebeklimmen. Daarnaast kan ik daar ook mijn sponsoren in de spotlight zetten.

Het was dus een enerverende en leuke week met een hoop aandacht voor Stichting Grenzen aan de Top en een hoop media-aandacht voor potentiële bedrijven die zich met deze expeditie willen identificeren. Wil je meer weten of lezen, kijk hier voor meer berichten die in de media zijn verschenen.

Ben je geïnspireerd geraakt en geïnteresseerd om meer te horen hoe ik jouw bedrijf mee kan nemen naar de top van de wereld? Neem dan contact met me op. Er zijn verschillende manieren hoe ik jouw bedrijfsnaam naar de top van de wereld kan brengen.

Denk aan hierbij aan:
– Bedrijfsnaam op kleding
– Bedrijfsnaam/logo op de vlag die mee gaat naar de top
– Inspirerende presentaties voor verenigingen of medewerkers
– Media-aandacht: radio/televisie/kranten/magazines
– Aansluitende acties voor jouw bedrijf

In oktober start mijn campagne om bedrijven te interesseren voor deze unieke expeditie. Hou social media in de gaten en kijk of er een mooie deal tussen zit om mee te liften naar de top van de wereld!

Tot de volgende blog!
Wilco

Wilco Dekker deelt zijn verhaal over bergbeklimmen en de aanloop naar de Mount Everest (dit artikel verscheen ook in www.mannennieuws.nl).

 Waarom de Mount Everest?
Het is de meest gestelde vraag, waarom ga je de Mount Everest beklimmen? Gekscherend wordt dan in één adem altijd een heuvel van nog geen 100 meter hoog genoemd, die als dé berg van de buurt wordt gezien. En dát vinden de meeste mensen al een hele klim.

Het bergbeklimmen is een passie geworden
Ik ga inderdaad in april/mei 2019 de Mount Everest (8.848 meter) beklimmen. Het stond nooit op mijn bucket-list maar het is op mijn pad gekomen en het voelt alsof ik er nu niet meer onderuit kan. De aantrekkingskracht is enorm groot en ik weet nu dat ik onder normale omstandigheden in staat moet zijn om de berg te kunnen beklimmen. Ik heb ondertussen al een hoop bergen beklommen, net zoveel ervaring opgedaan en ik heb een hoop onderzoek verricht naar voorgaande expedities, naar de successen en naar de ongelukken. Er is altijd een kans dat het fout kan gaan maar er zijn veel zaken die je vooraf heel goed kan voorbereiden waardoor het risico minimaal is. Het vergt wel enorm veel tijd, motivatie en doorzettingsvermogen. Zoveel zelfs dat, als het niet echt een passie van je is, je niet eens aan deze beklimming zou denken.

De eerste stappen richting het expeditieklimmen
In 2001 beklom ik bij toeval de Kilimanjaro. Ik was in Kenia en Tanzania aan het rondtrekken en ik reisde langs Aruhsa, een klein plaatsje op een steenworp afstand van de Kilimanjaro. Ik had 5 dagen over en dacht: mooie challenge om deze berg eens te beklimmen, waarom niet? Het bereiken van de top en de euforie die dat teweeg bracht zijn me altijd bij gebleven. Doorgaan met bergbeklimmen kostte me toen teveel geld en tijd waardoor ik het destijds heb laten rusten. Pas in 2014 toen mijn relatie strandde wilde ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Het euforische gevoel van 2001 passeerde mijn gedachten, dat wilde ik weer terug. Ik besloot om me in de wereld van het bergbeklimmen te verdiepen. Wat begon met de beklimming van de Mont Blanc (4810 meter) en Mount Elbrus (5642 meter), leidde tot de beklimming van de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid-Amerika (6962 meter). Ik vond het expeditieklimmen geweldig. Niet alleen het bereiken van de top en de euforie maar de hele reis er naar toe. De gedrevenheid van het team, de passie voor het klimmen, de rust en kracht van de bergen, de tijd om jezelf te leren kennen. Met name die laatste is interessant omdat het mij heeft laten zien dat, door alle technologische vooruitgang in de Westerse maatschappij, de hectiek enorm is toegenomen en tijd steeds meer een zeldzaam goed begint te worden. We worden steeds meer geleefd en gaan steeds minder zelf nadenken, dat doet de technologie wel.

De bergen zetten veel in perspectief
Ik was om en wilde andere bergen beklimmen en nieuwe ervaringen opdoen. Ik koos voor een paar toppen in de Alpen om het alpineklimmen beter te leren kennen. Het verschil: bij alpineklimmen ligt de nadruk op een korte en snelle beklimming met weinig gewicht. Vaak komt hier meer techniek bij kijken met ander materiaal. Een klim in expeditiestijl duur over het algemeen veel langer met meer uitrusting en er worden vanuit het basecamp hoogtestages ondernomen om de top te bereiken. Ik merkte dat mijn voorkeur naar het expeditieklimmen uitging, ik wil zo lang mogelijk weg en teruggeworpen worden op mezelf en het team. Met name omdat ik daar de tegenhanger tegenkom van ons drukke, geregelde wereldje. Het vormt de Yin-Yang, een tegenstelling die balans brengt. Het bergbeklimmen maakt veel duidelijk en zet veel in perspectief.

Daarna volgde de Denali in Alaska (6190 meter), een onvergetelijke ervaring met name omdat we 12 dagen op 4350 meter vast kwamen te zitten met -40 graden en windkracht 12+. We hebben de top daardoor niet gehaald maar de beklimming was er niet minder om. Ik ben dit jaar terug gekomen van de Carstensz Pyramide (4884 meter) in West Papoea. Niet extreem hoog maar wel extreem in de aanloop route: 65 kilometer door de jungle alvorens aan de 600 meter loodrechte klim omhoog te beginnen – zie ook een artikel in ‘Hoogtelijn’ van de NKBV september 2018.

Het zijn de ervaringen die mij gelukkig maken
De mensen die ik op mijn reizen heb ontmoet hebben me geïnspireerd om nu de Mount Everest te gaan beklimmen. Wat is er mooier dan ruim 8 weken in alle rust op een berg te zitten, je eigen leven en de wereld in perspectief te plaatsen en na te denken waar jij jouw tijd écht aan wilt besteden. Veel mensen volgen het leven van een ander, zij zijn verslaafd geworden aan doping die we salaris noemen en zij doen werk dat de meesten van ons eigenlijk helemaal niet leuk vinden. Ik heb ondertussen ontdekt dat geld inderdaad handig is maar dat het opdoen van ervaringen als resultante van het volgen van je passie je pas echt gelukkig maakt. Bij mij werkt het in ieder geval. Ik probeer iedereen graag aan te zetten tot het vinden van je eigen passie. Wat is die van jou? Ga dat doen!

 

Vandaag, op 21 juni, is het volgende persbericht verstuurd aan 600 redacties in Nederland:

PERSBERICHT

Wilco Dekker beklimt Mount Everest voor Artsen zonder Grenzen

Wilco Dekker (48) – in het dagelijks leven Manager Technology Strategy bij VodafoneZiggo – gaat in april 2019 de Mount Everest beklimmen. Met 8.848 meter is dat de hoogste berg ter wereld. Dekker combineert zijn passie voor bergbeklimmen met een goed doel: Artsen zonder Grenzen. Die keuze was snel gemaakt, aangezien hij een aantal jaren geleden als technisch logistieker voor die organisatie werkte in Congolees Katanga, Noord-Kivu en de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR).

In die periode ontwikkelde Dekker een interesse om iets terug te doen voor mensen die het nodig hebben en dat te doen met de kennis en middelen die je hebt. Overdracht van kennis en het delen van materialen en spullen voor een gelijke verdeling in de wereld. Daar leerde Dekker ook dat je met weinig gelukkig kan zijn, de mensen daar nog dicht bij de natuur staan en de mensen onderling echt met elkaar in verbinding staan. Iets dat tijdens elke bergexpeditie ook steeds weer terugkomt. Over deze ervaringen publiceerde Dekker een artikel met de titel ‘Daar op de top ziet de wereld er anders uit, daar valt het kwartje’.

Nieuwsgierigheid, gedrevenheid en passie voor avontuur
Dekker is nieuwsgierig, gedreven, avontuurlijk en onderzoekend en zijn leven is dan ook een mix van grote diversiteit. Vanuit zijn huidige positie bij VodafoneZiggo onderzoekt hij momenteel wat de toekomst op technologisch gebied gaat brengen en stippelt daar de strategie op uit. Dekker geeft aan dat we op technologisch gebied in een exponentiele groeicurve zitten en er steeds meer op aanwijzing van de techniek wordt geacteerd. Zijn observatie: We gaan steeds minder zelf beslissen. Maar willen we dat wel? Zijn we ons dat bewust? In de bergen wordt je gedwongen weer na te denken, te overleven maar leer je ook weer optimaal te genieten van kleine en simpele dingen.

Het beklimmen van bergen van extreme hoogtes brengt voor Dekker alles bij elkaar. Het avontuur lonkt als je uit je comfort zone stapt en uiteindelijk ervaart dat niets eng is, maar dat het je leven exponentieel rijker maakt. Je gaat veel meer ervaren, je afvragen en reflecteren en je krijgt oog waar het echt om draait. Contact met alles, tijd voor bewustzijn, verbinding met jezelf en het gebruik van al je zintuigen. Het trekt je weg uit de dagelijkse hectische wereld die wordt gedirigeerd door techniek, wifi, internet, smartphones en duizenden apps. In de bergen ben je weer even echt mens, alles is daar puur en eerlijk. Iets wat Dekker tijdens zijn missies bij Artsen zonder Grenzen ook ervoer.

Grenzen aan de top
Dekker raakt steeds meer geboeid door de vraag of ‘ergens grenzen aan zitten’. De technologische ontwikkelingen blijven maar doorgroeien. En ook de mens blijft zich maar door ontwikkelen en evolueren. Waar houdt het op? Is er een top? Zitten er grenzen aan een top? Artsen zonder Grenzen is voor Dekker een voorbeeld van een organisatie die al vroeg het motto bezigde: voor artsen mogen er geen grenzen bestaan, zorg moet voor iedereen toegankelijk zijn. Dekker gaat voor AzG de berg op. Zijn ultieme doel is de vlag van AzG op de top van de Everest te planten om daarmee symbolisch duidelijk te maken dat er voor niemand een grens is om een doel te halen dat je voor ogen hebt.

Expeditie Mount Everest 2019
Dekker beklom al eerder de Kilimanjaro (5895m), Mont Blanc, (4810m), Elbrus (5642m), Aconcagua (6962m), Denali (12 dagen vast op 4350m door slecht weer), Carstensz Pyramid (4884m) en vele Alpentoppen in Frankrijk, Italië, Zwitserland en Oostenrijk.

Voor zijn komende expeditie zoekt Dekker zoekt nog geïnteresseerden die de beklimming van de Mount Everest willen linken met hun bedrijf, project of activiteiten. Aspirant-sponsors kunnen daarvoor contact opnemen met de Stichting Grenzen aan de Top – www.grenzenaandetop.nl of direct met Dekker via wilco@grenzenaandetop.nl, telefoon 0652 763 590.

Einde Persbericht

Meer over Dekker:         https://www.grenzenaandetop.nl/wilco/
Foto’s:                                  https://www.grenzenaandetop.nl/fotos/

Precies 65 jaar geleden – 29 mei 1953

Vandaag is het precies 65 jaar geleden dat Edmund Hillary samen met Tenzing Norgay om 11:30 de top bereikten van de Mount Everest. Op 29 mei 1953 was het dan eindelijk gelukt. Het hoogste punt ter wereld was bedwongen! Een mooi moment om even stil te staan hoe de Mount Everest aan haar naam is gekomen en wie er allemaal in de voetsporen van Hillary en Norgay zijn getreden.

De Mount Everest is voor het eerst door een Brits onderzoeksteam geïdentificeerd als ‘Piek 15’. Dit team werd geleid door Sir George Everest in 1841. In 1865 werd ‘Piek 15’ naar Sir George Everest vernoemd.

In 1921 en 1922 probeerden George Mallory (Engeland) en Andrew Irvin (Engeland) om de Mount Everest via de noordkant te beklimmen. Beide jaren zonder succes. In 1924 ondernamen Mallory en Irvin opnieuw een poging om de Mount Everest via de noordkant te beklimmen. Het is niet duidelijk of ze het ooit hebben gehaald. Ze zijn er nooit meer van terug gekeerd. Pas in 1999 werd het lichaam van Mallory 700 meter onder de top gevonden.

Na de historische beklimming van Edmund Hillary en Tenzing Norgay, vandaag 65 jaar geleden, hebben velen een poging gewaagd om dit te evenaren. Sommigen via een andere route, een enkeling meerdere keren, velen met succes maar velen evenzo met minder geluk. Ik heb een korte lijst samengesteld van andere klimmers die ook op een indrukwekkende wijze de Mount Everest hebben beklommen:

• Edmund Hillary (Nieuw-Zeeland) & Tenzing Norgay (Nepal) in 1953, 29 mei 11:30 via de zuidkant (onder Britse vlag).
• Nawang Gombu (Tibet) and Chu Yin-Hau (China) & Wang Fu Zhou (China) – 1960, 25 mei via de noordkant.
• Reinhold Messner (Zuid-Tirol) & Peter Habeler (Oostenrijk) – 1978, 8 mei zonder zuurstof.
• Krzysztof Wielicki (Polen) & Leszek Cichy (Polen) winterbeklimming Mount Everest – 1980, 17 februari.
• Reinhold Messner (Zuid-Tirol) solo beklimming Mount Everest – 1980, 20 augustus.
• Kami Rita Sherpa (Nepal) bereikte in 2018 voor de 22ste keer de top. Kami Rita is sherpa op de Mount Everest.

Er zijn ook diverse Nederlanders die de Everest hebben bereikt. Hieronder de meest bekende Nederlanders:

• Eerste Nederlander via de zuidkant – René Bos in 1990, 7 oktober.
• Eerste Nederlander via de noordkant – Frits Vrijlandt in 2000, 17 mei.
• Eerste Nederlander zonder zuurstof – Hans van der Meulen in 2002 (geen bewijs), Wilco van Rooijen in 2004, 20 mei.
• Eerste Nederlandse vrouw via de zuidkant – Katja Staartjes in 1999.
• Eerste Nederlandse vrouw via de noordkant – Marlies Neefjes in 2013, 27 mei.
• Eerste Nederlander met MS – Niels van Buren in 2016, 20 mei.

Er zijn nog vele anderen die de Mount Everest ook hebben beklommen. De laatste update tot en met december 2017 geeft de volgende aantallen weer (source Alan Arnette):

• In totaal hebben 4.833 verschillende personen de top gehaald.
• Sommige hebben de Mount Everest meerdere keren beklommen. In totaal is de summit daardoor 8.306 keer bereikt, waarvan 52% door betalende klimmers en 48% door begeleiding en supporters (sherpa’s).
• 288 personen zijn er tijdens de beklimming overleden. Hiervan namen 80 beklimmers een alternatieve route (anders dan de zuidcol en noordcol).
• De belangrijkste doodsoorzaken zijn lawines (77), val (67), hoogteziekte (32) en weersomstandigheden (26).

Ik hoop volgend jaar in de voetsporen te treden van de vele voorgangers die met succes de top hebben bereikt. Ik kijk er met passie en vol vertrouwen naar uit. Ik heb groot respect voor de enorme kracht die de natuur in- en uitademt. M’n basistraining is al gestart en vanaf augustus 2018 start het programma van 8 maanden om me optimaal voor te bereiden. Daarover later meer.

Edmund Hillary en Tenzing Norgay – 29 mei 1953

Tot de volgende blog!
Wilco

De kunst van het genieten

Net na mijn terugkomst van de Carstensz Pyramid, in januari dit jaar, kreeg ik de vraag of ik mijn ervaringen van het bergbeklimmen wilde delen in een interview met André van der Gun en Els Peek, radio programmamaker bij de KRO-NCRV. Dat leek me een geweldige mogelijkheid om mijn verhaal met een groter publiek te delen. André en Els zijn bezig met een 12 delige serie waarin de kunst van het genieten wordt belicht. Ze gaan langs bij verschillende mensen met uiteenlopende interesses en gaan op zoek naar de kern van hun passie. Waardoor is die voorliefde voor die passie ontstaan? Wat gebeurt er bij het uitoefenen van die passie? Welke verrijking brengt die passie en hoe vertaalt zich dat in het dagelijks leven?

Na een geanimeerd gesprek bij mij thuis is er een mooi interview uitgekomen dat goed verwoord wat er in de bergen met me gebeurt en wat dat met me doet. Daarnaast leg ik uit hoe ik die ervaring in de bergen ook mee terugneem naar Nederland en hoe ik die ervaring probeer toe te passen in mijn werk en dagelijks leven. Ik beschrijf onder andere de stap uit mijn comfort zone die me naar het bergbeklimmen heeft geleid. Die stap heeft me ondertussen zoveel meer gebracht dan ik ooit van tevoren had kunnen dromen dat ik iedereen toewens om eens zo’n stap te ondernemen. Probeer eens iets dat je al heel lang heel graag wilt maar waar je altijd een lichte angst voor hebt gehad. Je zal zien dat als je de stap alleen al onderneemt je de angst die je er van tevoren voor had exponentieel terug krijgt in geluk en voldoening.

Hier kan je het interview (26 minuten) over het bergbeklimmen op je gemak terug horen: In gesprek met bergbeklimmer Wilco Dekker

 

Wilco Dekker – Denali, Alaska 2017

Tot de volgende blog!
Wilco

Vaardigheden voor het expeditieklimmen
Er zijn verschillende vormen van bergbeklimmen. Ik wil me hier met name richten op het expeditieklimmen waarbij je zowel te maken hebt met je eigen individuele vaardigheden maar ook de steun van een heel team nodig hebt om je uiteindelijke doel te kunnen behalen. De brug naar rugby is dan makkelijk geslagen. Daar geldt exact hetzelfde.

Ik heb van 1999 tot en met 2011 bij Rugbyclub ’t Gooi gespeeld in Naarden. Op dat moment nog een goeie tweede klas amateur club waar in 2000 het roer omging met als doel Nederlands kampioen te worden. Dat is uiteindelijk in 2009 gelukt waarbij het eerste team de Nederlandse titel veroverde en het tweede team op dezelfde dag de Beker finale won. Rugby is voor velen een nog redelijk onbekende sport maar zit de laatste jaren enorm in de lift. Het is niet mijn bedoeling om alle regels uit te leggen maar ik wil graag de diversiteit en saamhorigheid binnen een team benadrukken in deze blog. Dit is namelijk iets dat bij het expeditieklimmen ook terug komt.

Het rugbyteam
Een rugbyteam bestaat uit 15 man waarvan er 8 zware, stevige, uit de kluiten gewassen figuren de voorwaarsten vormen en 7 wendbare, snelle atleten de driekwartlijn voor hun rekening nemen. Iedereen heeft in het veld een eigen individuele taak en iedereen is afhankelijk van elkaar om de bal in het team te houden en te kunnen scoren. Naast de eigen vaardigheden wordt er ook met patronen gewerkt waardoor je elkaar blindelings leert vinden. Samenwerken is een must om de tegenstander te slim af te zijn en ze te kunnen verslaan. Op het veld kennen alle spelers respect voor de referee die het spel leidt (dit in tegenstelling tot veel voetbalwedstrijden). Eenmaal in de wedstrijd speelt alles zich af op het scherpst van de snede, maar na het laatste fluitsignaal wordt er, met de tegenstander die net daarvoor nog door de modder werd getrokken, net zo gezellig een biertje gedronken en luidkeels meegezongen.

De vergelijking
Mijn 12 jaar rugby hebben me een hoop geleerd over vechtlust, kameraadschap en steun. Over je eigen kunnen, over doorzettingsvermogen en niet opgeven. Over blind vertrouwen in je team, de rol van de coach en het technisch team. Maar ook de rol van de verzorgers, de trainers, de sponsoren, de materiaalman, de veldbeheerder en de steun van het thuisfront en supporters. Iedereen is belangrijk om het doel te halen wat je met het team hebt gesteld. Dit is met het expeditieklimmen niet anders.

Het expedititeteam
Een relatief kleine berg kan je nog alleen beklimmen maar als je in de hoogste league wilt klimmen kan je daar alleen maar met een team naar toe. Je stelt een expeditie samen om de taken te verdelen en de beste mensen voor de beklimming te vinden. Ook hier is er een team van uiterst fit getrainde klimmers nodig die allemaal de top willen bereiken, die dezelfde focus hebben. Zij zullen al hun energie nodig hebben om de meters omhoog te maken en om de hoogte en de zuurstofarme lucht te trotseren. Daarnaast is er een expeditieleider nodig, een weerkundige die het weer nauwlettend in de gaten houdt, personen die de tenten verzorgen en het eten bereiden. Er zijn sherpa’s die helpen de lasten te dragen. Als één van deze personen zijn taak niet volbrengt stagneert de keten en zal niemand de top halen. Team effort en goede samenwerking zijn cruciaal binnen een expeditie.

Meerwaarde
Het besef dat iedereen een eigen taak heeft tijdens de expeditie creëert een afhankelijkheid naar elkaar. Eerlijkheid en respect zijn daarbij belangrijke verbindingsfactoren. Maar als de samenwerking optimaal verloopt en iedereen zich aan de afspraken houdt dan geeft jouw inzet en de inzet van alle andere teamleden een overtreffende meerwaarde. Die waarde lig veel hoger dan de uitkomst van alle individuen apart bij elkaar opgeteld. Een goed samengesteld team is goud waard. De kunst is om de juiste spelers te vinden. Ik heb rugby in mijn hart gesloten en vind het een geweldige sport, in al zijn facetten. Ik zal op mijn tocht naar de top van de Mount Everest het clublogo zichtbaar trots meedragen.

Een team krijgt meer voor elkaar dan de som van alle individuen!

Tot de volgende blog!
Wilco

In deze blog meer over de verschijnselen op grote hoogte en de keuzes die daar bij komen kijken.

Acclimatiseren

Om de berg te beklimmen trekt de gemiddelde expeditie 60 dagen uit, ofwel 8,5 weken om te acclimatiseren en de top te kunnen bereiken. Deze periode is nodig om je lichaam te laten wennen aan de zuurstofarme lucht. Hoe hoger op de berg des te ijler de lucht en des te minder zuurstof er aanwezig is. Om een idee te geven:
– Op 5500 meter hoogte is de druk 50% afgenomen
(nog maar 50% zuurstof t.o.v. zeeniveau)
– Op 8.848 meter hoogte is de druk 70% afgenomen
(nog maar 30% zuurstof t.o.v. zeeniveau)

Zodra je lichaam registreert dat er onvoldoende zuurstof in de lucht zit begint je lichaam met de aanmaak van extra rode bloedlichaampjes waardoor de opname van zuurstof wordt verhoogd. Dit kost tijd en om goed te acclimatiseren wordt in het algemeen de regel gehanteerd om niet meer dan 300 meter per dag te stijgen. Doe je dat toch dan wordt de kans op hoogteziekte steeds groter. Ook daarover in één van de blogs later meer. Daarnaast wordt boven de 5.500 meter de zuurstof zo schaars dat de rode bloedlichaampjes dit tekort niet meer kunnen opvangen. Je lichaam gaat vanaf dat moment ook bepaalde lichaamsdelen minder zuurstof leveren. Een voorbeeld daarvan zijn je maag en je darmen. Een nadeel is dat doordat je maag en darmen minder zuurstof krijgen ook de productiviteit af neemt en wordt er minder voedsel verbrand. Om toch aan energie te komen (op die hoogte heel belangrijk) gaat je lichaam vetten en spieren verbranden. Dat is de reden dat je op grote hoogtes altijd in gewicht afneemt en verzwakt. Ook wordt door de extra rode bloedlichaampjes je bloed dikker en stroperiger en kan het bloed niet makkelijk meer in alle haarvaatjes komen. Dit is met name bij je extremiteiten (vingers, tenen, neus, oren) snel voelbaar doordat je bloed hier niet meer  voor de natuurlijke opwarming kan zorgen en bevriezingsverschijnselen (‘frostbite’) sneller kunnen optreden.

Balans

De moeilijkheid is om genoeg tijd te vinden om te acclimatiseren en hoogteziekte te voorkomen maar ook om niet te lang op die extreme hoogte te blijven omdat je lichaam daardoor steeds zwakker wordt. Om die reden wordt er diverse keren teruggekeerd maar het Basecamp (op de Noordcol is dat 5.600 meter) omdat daar je maag weer redelijk functioneert en je ook weer aardig kan slapen (op grote hoogte val je niet meer in een diepe slaap en onstaat de kans op slaap deprivatie).

Zone des doods

Het lastigste stuk van de route ligt boven de 7.500 meter. Vanaf deze hoogte wordt het gebied als de ‘Zone des doods’ aangeduid. Boven deze grens zit er zo weinig zuurstof in de lucht dat het lichaam dit niet meer kan compenseren. Alle lichaamsdelen zullen langzaam in functionaliteit afnemen (zelfs tijdens je slaap) en uiteindelijk afsterven. De mens kan maximaal 3 dagen in deze zone verblijven en moet dan weer onder de 7.500 meter zakken. Een lichaamsdeel dat ook minder zuurstof krijgt zijn de hersenen. Een gevolg is dat de snelheid van denken afneemt en te lange blootstelling aan te ijle lucht zal resulteren in kinderlijk gedrag en onverantwoordelijke handelingen (gevaar is niet meer herkenbaar).

Genoeg redenen om een goed acclimatisatie schema op te stellen en te blijven volgen. Het schema zoals ik de Mount Everest wil gaan beklimmen ziet er als volgt uit:

Extra zuurstof of niet?

Ongeveer 200 mensen hebben de Everest zonder zuurstof beklommen (2,5% van het totaal). Ik heb net als de andere 97,5% van de voorgaande klimmers besloten om bij mijn beklimming ook extra zuurstof te gebruiken.  Tot 7.900 meter loop je in dat geval nog zonder zuurstof maar het laatste stuk naar de top wil ik geen onverantwoord risico nemen. Het risico dat er iets mis gaat en kans op overlijden is vele malen groter als je de Mount Everest het laatste stuk zonder zuurstof probeert te beklimmen. Voor mij is het doel met name te ervaren wat er bij komt kijken en wat er gebeurt om het hoogste punt van de wereld te bereiken. Het gebruik van extra zuurstof is voor mij een afgewogen keuze om het risico op overlijden te minimaliseren en toch die ervaring te kunnen meemaken.

Het geeft wel aan dat er bij de beklimming van de Mount Everest heel veel komt kijken en dat er veel facetten zijn waar je rekening mee moet houden om de risico’s zoveel mogelijk te beperken.

Tot de volgende blog!
Wilco

Iets meer over mijn werk bij Artsen zonder Grenzen

Bij Artsen zonder Grenzen werken niet alleen maar artsen maar ook collega’s die de ondersteuning voor hun rekening nemen zodat de artsen ongehinderd hun werk kunnen doen. Denk hierbij aan gebieden in de Administratie, Supply-Chain en Techniek.

Van september 2011 tot en met april 2013 heb ik als Technisch Logistieker bij Artsen zonder Grenzen gewerkt. Twintig maanden in midden Afrika, waarvan een Mazelen vaccinatie campagne in Kikondja (DRC Zuid-Congo), een ziekenhuis missie in Mweso (DRC Congo Noord-Kivu) en een ziekenhuis missie in Boguila (Centraal Afrikaanse Republiek).

Als Technisch Logistieker was ik verantwoordelijk voor:
– Een lokaal team van 40 Congolezen
– Electriciteit en generatoren
– Computers en serverfarms
– Communicatie, walkietalkies en satelliettelefoons
– Auto’s en onderhoud (4×4 Toyota’s)
– Veiligheid en security
– Bouw en onderhoud van gebouwen
– Vervoer en transport
– Onderhoud technische ziekenhuis apparatuur
– Sleutels en technische voorraad beheer

Een grote diversiteit van activiteiten in een land waar onderdelen slecht verkrijgbaar zijn en waar processen en procedures heel anders werken dan bij ons in Nederland en waar de werk ethiek ook anders wordt gezien. Een belangrijke les die ik heb meegekregen is om niet direct alles te veranderen maar het eerst een tijd aan te kijken hoe de lokale manier van werken er aan toe gaat. Voor alles is vaak een goede verklaring te vinden waarom men het in een andere cultuur anders doet dan wij gewend zijn. Aanpassen aan lokale gebruiken is hier het toverwoord. Respect voor de cultuur.

Ik ben van mening dat een goede samenwerking gepaard gaat met een goede integratie. Dat betekende de Franse taal machtig worden, de 40 namen van mijn team leren, zelf meedoen met lokale activiteiten, veel overleg en persoonlijke interesse tonen. Het loont om eerlijk te zijn. Dat duurt het langst en schept een band.

Het leven is primitief en niet zo veilig als in Nederland. Geen stromend water, geen warm water, een gat in de grond voor het toilet, een avondklok, een schuilkelder, een compound met muren en prikkeldraad, slangen/spinnen/schorpioenen, 24×7 met 10 expats op één locatie, alleen je eigen slaapplek. Door al deze omstandigheden ontstaat er een intense vriendschap, een andere kijk op veel dingen en krijg je veel waardering voor kleine dingen die in overvloed aanwezig zijn in Nederland. Wat me vooral opviel is dat de mensen hier met heel weinig toch heel gelukkig zijn.

Ik heb talloze voorbeelden van het dagelijks leven in deze landen. Ik vind het geweldig om met de kennis die je hebt iets te kunnen bijdragen in een werelddeel waar men die kennis nog niet bezit. Delen van kennis en informatie is een geluksmaker, helemaal als je ziet dat een ander daar iets van leert.

Spreek me eens aan als je meer wilt weten of kijk eens op de site van Artsen zonder Grenzen.

Tot de volgende blog,
Wilco

Hi, welkom! Ik heb er voor gekozen om deze reis niet alleen te maken. Ik had een sterk gevoel om deze reis naar de top van de wereld te verbinden aan een organisatie waar ik veel respect voor heb: Artsen zonder Grenzen.

Ik zal in een komende blog iets meer uitleggen wat ik bij Artsen zonder Grenzen heb gedaan en wat dat werk met je doet. Ik merk dat er veel overlap zit in de missies die ik daar heb gedaan en de expedities die ik tegenwoordig onderneem.

De overlap zit met name in het duidelijke doel, de eenvoud van leven, de tijd voor reflectie, het toeleggen op wat je echt wilt doen. Voor mij was het duidelijk dat ik deze bijzonder beklimming niet zonder Artsen zonder Grenzen wilde doen.

Mijn doel is dan ook om voor elke hoogtemeter een euro op te halen en zodoende in ieder geval 8.848 euro op te halen voor Artsen zonder Grenzen. Voel jij je aangetrokken, geinspireerd en wil je me mentaal steunen? Ga dan naar de actiepagina van Artsen zonder Grenzen.

Tot de volgende blog,
Wilco